'Stapels boeken staren me aan om gelezen te worden'

Pas las ik een heel grappig artikel in het NRC over stapels boeken die je aanstaren om gelezen te worden. Schaamstapels, werden ze genoemd. En lezers kregen de vraag om foto’s van hun stapels door te sturen. Nou, ik zou deze column het liefst vervangen door een foto van mijn stapel... Eh: stapels! Het zijn er twee en ze zijn drie keer zo hoog als die op de foto bij het genoemde artikel.

Maar even terug naar die goede oude tijd. Want wat las ik allemaal wel niet? Ik zie me als tiener nog gaan naar de plaatselijke bieb.
Al snel dwaalde ik af naar de hoek met de zware problematiek. Het verrotte leven van Floortje Bloem van Yvonne Keuls bijvoorbeeld, over een meisje dat heroïneverslaafd is en vreest om opgesloten te worden in een inrichting. Waargebeurde verhalen vol ellende en rampspoed trokken mijn aandacht. Ik denk dat hier de kiem van nieuwsgierigheid naar andere mensen ligt.

Toen ik kinderen kreeg, twijfelde ik er niet aan of het zouden ook zulke leesfanaten worden als ik. Niets is minder waar. Ik had buiten het mobieltje gerekend. Soms pakt mijn zoon een boek voor school en zie ik hem er wel van genieten, maar dat is dan tussen het gamen door.

Maar toch: er is hoop! Pas ging ik namelijk met de jongste even wat ophalen in de buurt. We moesten wachten en zij had een Donald Duck bij zich. Na een tijdje keek ze ineens op en zei: “Hè, ik zat zo in het verhaal dat ik helemaal was vergeten waar ik was. En toen zag ik dat ik niet thuis ben, maar hier.”

Mijn hart maakte een sprongetje. Dit is dat gevoel! Misschien moet ik toch maar eens aan een van de boeken van de schaamstapels beginnen.