'Stort je lijden uit in kunst'

Ik krijg een enorme wolk koude melk in m’n donkere thee gegoten en een stapel koekjes aangereikt. Heidi, de boerin die nu creatief therapeut is geworden, vraagt hoe het gaat. Toen ik hier voor het eerst was, was zij een kunstenaar die vanuit Engeland ineens hier op een Ierse boerderij was beland. Door de liefde. Toen ik 16 jaar was, had zij net een stel kleine kindjes. Nu is zij begonnen aan haar tweede jeugd en sta ik hier als vader.

Is er een podium om gehoord en gezien te worden?

Ik vertel wat me bezighoudt. Over de plek waar we wonen in de Bijlmer. Over dat ik met m’n neus dichter op ellende, gedoe en narigheid zit. Dat ik me soms afvraag waarom Linda en ik dat moedwillig hebben opgezocht. We hebben in de afgelopen twee jaar al wel vier keer de politie over de vloer gehad.

Heidi vraagt door: “Hebben jij en de mama’s in de woonvorm genoeg plekken of manieren om je creatief te uiten? Om lijden dat je ervaart of ziet uit te drukken in creativiteit? Is er een podium om gehoord en gezien te worden?”

Ik moet denken aan de dorpspastoor in de prachtige roman van Philippe Claudel: Het verslag van Brodeck. Hij is het afvoerputje van het dorp. Iedereen komt z’n ellende en klachten uitstorten in het biechthokje. De dorpspastoor wordt langzaam gek en vlucht in dronkenschap.

Pak het lijden zachtjes in

Heidi roert door de lamsstoofpot: “Je kunt vluchten in verdoving, drugs, koopzucht, vakanties en kicks. Of er niets aan doen en depressief of apathisch worden. Stort je lijden uit in kunst. En als andermans shit op je erfje wordt gedumpt: giet het weg in een column. Zing het uit op een podium. Vertel erover in een podcast. Klei. Schilder. Acteer. Naai. Haak. Fotografeer. Pak het lijden zachtjes in. In verhalen en maaksels, en breng het aan het licht. Laat het sterven en laat het na drie dagen opstaan. Begin je zoveelste jeugd.”