Straf­recht­ad­vo­caat Job Knoester: 'De dood van mijn zoontje is elke dag aanwezig'

In het gesprek met Kefah komt niet alleen de zwaarte van Jobs werk naar voren. Het is vooral het persoonlijke verlies dat Jobs verhaal een onverwachte, rauwe diepte geeft.

Achter de betrokken en soms strijdbare advocaat schuilt een man die ook zelf diepe verliezen heeft meegemaakt. In 'De Kist' deelt Job het aangrijpende verhaal over zijn zoontje Michaël, die vlak voor de geboorte stierf. “Dat was mijn eerste echte confrontatie met de dood,” vertelt hij. “Op oudjaarsdag gingen we naar het ziekenhuis voor een controle. De blik in de ogen van de gynaecoloog toen hij geen hartslag kon vinden, vergeet ik nooit meer.” Toch ging Job kort daarna weer aan het werk, overtuigd dat door blijven gaan de pijn zou dempen.

Jaren later verloor Job zijn vader, veel te jong, op zestigjarige leeftijd aan kanker. Ook toen koos Job ervoor om snel weer aan het werk te gaan. Het verdriet werd niet benoemd, niet gedeeld – alleen weggestopt. Maar dat lukte niet voor altijd. Een tweede scheiding, emotionele uitputting en het besef dat hij zichzelf kwijt was, dwongen hem tot stilstand. “Ik moest leren om verdriet toe te laten. Niet alleen parkeren, maar echt een plek geven."

Sindsdien is zijn werk ook veranderd. De verhalen van zijn cliënten – vaak gebroken levens vol verraad, misbruik en verwaarlozing – raken hem nu dieper dan ooit. “Vroeger kon ik er afstand van houden. Nu voel ik het. De ellende komt binnen. En dat is goed. Het maakt me menselijker.”

Elke avond voor hij naar bed gaat, noemt Job in stilte de namen van zijn zes kinderen, eindigend met zijn stilgeboren zoontje Michaël. “Ik zeg dan in gedachten tegen ieder kind: ik hou van je. Ze horen het niet, maar ik vind het belangrijk dat het gezegd wordt.”

Lange tijd kon hij het lied De Vlieger van André Hazes niet aanhoren. Het was te pijnlijk, te confronterend. “Dat lied wás de dood voor mij." Wat maakte dat dit lied nu tóch weer in zijn afspeellijst staat?