Tanja’s kind verandert van gender
‘Het was de omgeving die het zwaar maakte’
Tanja dacht twee zoontjes te hebben. Nu heeft ze een zoon van 12 en een dochter van 11; Emma. Dat is haar zelfgekozen naam. Sinds haar zesde jaar gaat ze als meisje door het leven.
“Emma was een boze kleuter”, vertelt Tanja. “Op school was ze lief, maar zodra ze thuiskwam schreeuwde en gilde ze soms wel een uur lang. Dat ging vaak zo, ik begreep er niets van. Vanaf het moment dat ze zichzelf mag zijn, een meisje, is ze rustig en lief.”
Afscheid van een zoon
Tanja noemt bewust niet de vroegere jongensnaam van Emma. Van die zoon heeft ze afscheid moeten nemen. “Dat had ik onderschat; het is echt rouwverwerking.” Toch noemt Tanja het niet speciaal zwaar om ouder van een genderkind te zijn. “Het is vooral de omgeving die het zwaar maakte voor ons. Ouders in de buurt en op school vonden het eerst nog wel grappig dat Emma jurkjes droeg. Maar het ging fout nadat we bekend maakten, dat ze echt een meisje wilde zijn en iedereen haar Emma moest noemen. De kinderen op school vonden het niet erg, maar een aantal ouders wel. Ze negeerden ons voortaan en roddelden over ons. We kregen de verwijtende vraag hoe we dit konden doen bij zo’n onzeker kind. Alsof wij Emma deze kant opduwden.”
Ook al begrijp je het niet, toon dan respect en oordeel niet
De reactie van de buurt deed het gezin enorm veel pijn. “Ik kan me voorstellen dat als mensen niet begrijpen wat genderdysforie inhoudt, ze misschien weerstand voelen”, vertelt Tanja. “Maar wees dan eerlijk en ga het gesprek erover aan. Dat had ik graag gedaan. Juist dat negeren en achter onze rug om praten deed onwijs veel pijn. En ook al begrijp je het dan nog niet wat een kind als Emma meemaakt, toon dan respect en oordeel niet. Door al die hatelijke reacties durven mensen hier niet mee naar buiten te komen. En wat dan? Als iemand niet zichzelf mag zijn of durft te zijn? Velen zien dan nog maar één oplossing en dat kan toch echt niet de bedoeling zijn…”
Ze accepteerde de badge met haar jongensnaam niet
“Emma speelde altijd al met vriendinnetjes en meisjesspeelgoed’” vertelt Tanja. “Daar zochten we niets achter. Later wilde ze wilde ook verkleedjurken met glitters. Toen ze thuis ook gewone jurken wilde dragen en zich daar blij en mooi in voelde, drong tot ons door dat het anders was dan wij dachten.”
Nadat Emma bewust werd dat ze vanbinnen een meisje was, bezocht ze met haar ouders een ontmoetingsdag voor genderkinderen. ”Ze accepteerde de badge met haar jongensnaam niet”, herinnert Tanja zich. “Na deze dag was het hek van de dam. Ze had geproefd hoe het is om Emma te zijn en wilde niet meer terug.”
Achtbaan
“Toen begon de achtbaan”, vat Tanja de gebeurtenissen daarna samen. Emma was gelukkig nu ze meisje mocht zijn, maar de buurt maakte hun leven tot een hel. Het gezin verhuisde naar een andere woonplaats, waar men Emma accepteert. Hier zijn ze gelukkig, maar toch raakte Tanja in een depressie. Ze moest verwerken wat hun gezin had doorgemaakt. “Ook mijn man moest alles een plek geven. Maar achteraf zijn we hier als gezin sterker uit gekomen”, zegt ze zelfverzekerd.
Geloof mij, geen ouder doet dit zijn kind aan
Er staat Emma nog veel te wachten. Hoe zal het gaan op de middelbare school? Dan volgen nog hormoonbehandelingen en operaties als ze bij haar keuze blijft om vrouw te worden. “Geloof mij, geen ouder doet dit zijn kind aan. Het is háár keuze. Emma is echt heel sterk en zeker in haar zijn; zij laat zich niet sturen door de gedachte wat mensen ervan zullen denken. Daarin is ze een spiegel voor mij.”
Auteur: Mieke Kerkhof-Scheenaar.
Nanette's dochter werd een jongen: "Het heeft mij geleerd dat het bij God gaat om liefde, om zijn (en niet om doen) en dat het hebben van een mening misschien wel vaak voorkomt uit angst voor de vrijheid die God ons geeft."
