The Dig: smaakvol kostuumdrama over een opgraving

De ontdekking werd gedaan door een amateurarcheoloog van lage komaf, die was ingehuurd door de eigenaar van het terrein, een rijke weduwe. Al snel bemoeide de overheid zich met de spectaculaire vondst en moest de oorspronkelijke opgraver plaatsmaken voor een groep vakgenoten met meer aanzien.

In 2007 verscheen de roman The Dig van de Britse auteur John Preston, waarin het historische verhaal wordt naverteld vanuit het perspectief van verschillende betrokkenen. Hoewel Preston zichzelf hier en daar wat dramatische vrijheid permitteerde, wist hij goed waar hij over schreef: zijn tante was een van de aanwezige archeologen, dus voor zijn onderzoek kon hij veel betrouwbare bronnen raadplegen.

Bespiegelingen

Op Netflix is nu een verfilming verschenen van The Dig. Het is een typisch Brits kostuumdrama geworden, in de lijn van een klassieker als The Remains of the Day: een tikje traag en statisch, maar smaakvol en intelligent uitgevoerd, vol lyrische beelden van het Engelse landschap en mooie bespiegelingen over liefde, leven en vergankelijkheid. Vooral dat laatste thema borrelt vanzelf op bij al die eeuwenoude vondsten.

• Lees ook: 'The Mole Agent': James Bond in een verzorgingshuis

Het mooiste aspect van de film is de (platonische) vriendschap die ontstaat tussen de eenzame, ziekelijke weduwe en de excentrieke archeoloog. Het zijn geen al te spraakzame personages, maar acteurs Carey Mulligan (Suffragette) en Ralph Fiennes (The English Patient) weten met subtiele blikken en gebaren te suggereren dat er onder de oppervlakte van alles bij ze leeft. Een beetje jammer is het wel dat die twee in de loop van de film wat naar de achtergrond verdwijnen, om plaats te maken voor een groep nieuwe personages, waaronder een jonger, sprankelender stel dat een typische Hollywoodromance beleeft. In die scènes graaft The Dig wat minder diep.

Bekijk de trailer van 'The Dig'