Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Theanne leerde haar man kennen doordat ze hem interviewde voor Eva

'Mijn meest bijzondere interview ooit'

Hoera, Eva bestaat 25 jaar! Dat vieren we onder andere door verhalen te delen van vrouwen op wie Eva een bijzondere impact heeft gehad. In 2006 mocht Theanne Boer een man interviewen voor Eva. Het artikel kwam er uiteindelijk niet, maar de liefde wel. ''Ik vond Nanning-Jan meteen ontzettend leuk.''

Deel:

“Vanaf de oprichting van Eva ben ik al betrokken geweest bij het magazine. Ik werkte destijds bij een andere afdeling van de EO, maar schreef al wel regelmatig artikelen voor Eva. In de zomer van 2006 besloten we een ‘mannennummer’ te maken. Daarin zou een rubriek komen waarin vrijgezelle mannen zich voor zouden stellen om in contact te komen met leuke Eva-lezeressen. Die lezeressen konden dan reageren door een brief te sturen naar de redactie.”

Bijzonder verhaal

“Een collega van mij kende Nanning-Jan: een weduwnaar. Toen hij zijn vrouw leerde kennen, bleek dat ze ernstig ziek was. Uiteindelijk zijn ze op haar sterfbed getrouwd, waarna ze drie weken later overleed. Mijn collega spoorde Nanning-Jan aan om een brief te schrijven naar de redactie. Hij besloot het te doen en de brief kwam bij ons binnen. Ik was toen 36 en stak niet onder stoelen of banken dat ik het naar vond dat ik alleen was. Zelf had ik ook al veel meegemaakt en ik voelde me vaak te oud voor mannen van mijn leeftijd. Toen ik de brief van Nanning-Jan las, was mijn interesse in hem meteen gewekt. Anne Westerduin, die toen de hoofdredacteur van Eva was, zei: ‘Joh, ga er gewoon heen. Ga jij hem maar interviewen!’ Dat was helemaal niet de opzet van het artikel, maar Anne zag wel potentie in het bijzondere verhaal van Nanning-Jan.”

De diepte in

“Toen ik eenmaal bij Nanning-Jan op bezoek was om het interview met hem af te nemen, vond ik alles aan hem leuk: hoe hij eruitzag, hoe hij lachte en hoe hij praatte. Bovendien ging het gesprek meteen de diepte in. We hadden het over zaken als leven en dood en hoe we omgingen met lijden en de rol van geloof daarin. Door onze persoonlijke ervaringen begrepen we elkaar heel goed. Omdat het best een emotioneel gesprek was, besloten we een stukje te gaan lopen. Maar op een gegeven moment moest ik toch echt terug. Toen ik naar huis reed wist ik al heel zeker dat ik echt niet wilde wachten tot het artikel in november uit zou komen. Ik moest er niet aan denken dat ik samen met allemaal andere vrouwen in de rij zou staan voor Nanning-Jan. Voor mij was het overduidelijk: ik ging hier werk van maken.”

Overduidelijk

“Ik had geen zin om eromheen te draaien en besloot Nanning-Jan bij thuiskomst meteen te mailen om te zeggen welke indruk hij op me had gemaakt en dat ik hem graag beter wilde leren kennen. Het grappige was dat Nanning-Jan precies dezelfde ideeën over mij had. Ook hij had helemaal geen zin meer in dat artikel nu hij mij had ontmoet. Hij had met God afgesproken dat hij zou wachten totdat God een geschikte vrouw op zijn pad zou brengen. Toen mijn mailtje binnenkwam, was het voor hem duidelijk dat zijn gebed verhoord was. Hij had immers zelf niets hoeven te doen, omdat ik het initiatief nam door te mailen. Drie dagen later zochten we elkaar weer op en het was meteen raak.”

Stapelverliefd

“Anne Westerduin moest hard lachen toen ik haar vertelde dat ik helemaal geen aantekeningen had kunnen maken tijdens het interview en dat er ook geen artikel voor de datingrubriek meer zou komen. Nanning-Jan en ik waren namelijk stapelverliefd op elkaar. Uiteindelijk is er in de desbetreffende rubriek toch een kadertje gekomen met een silhouet waarin vermeld stond dat deze man helaas niet meer beschikbaar was. Ik had hem immers al weggekaapt.

Nanning-Jan en ik zijn inmiddels al vijftien jaar samen. In april 2007 trouwden we en we kregen een zoon die nu dertien jaar is. Tegenwoordig schrijf ik nog steeds voor Visie en Eva, maar het artikel dat ik over Nanning-Jan zou schrijven, was de meest bijzondere opdracht ooit!

Lees ook: Weduwe Geertje vocht tegen haar liefde voor een nieuwe man

Geschreven door

Ruth Blankesteijn-Petri

--:--