Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Tinekes man had een herseninfarct

“Cort, zeg eens wat tegen mij. Als je nu een grapje maakt, vind ik dat niet fijn.” Tineke wordt wakker en hoort haar man naast haar brabbelen. Dit klopt niet, denkt ze. “Cort, je moet ophouden als het een grapje is.” Ze krijgt geen andere reactie dan hetzelfde gebrabbel. “Dan ga ik nu 112 bellen, Cort, want dit is niet fijn, dit klopt niet.”

Deel:

Herseninfarct

In de nacht van 31 augustus 2016 krijgt Cort Beckmann een ernstig herseninfarct, een zogeheten wake-up stroke. Tineke: “Ik belde 112 en hoorde ondertussen mijn man uit bed vallen. Ik denk dat hij even naar de wc wilde, maar door zijn infarct ging dat niet. De man aan de telefoon hoorde het verhaal en stuurde meteen een ambulance. Dan gaat alles in één keer in z’n werk. Ik pakte gauw wat spullen, kleedde me aan in en belde onze zoon en dochter op. Mijn dochter kwam er meteen aan. Ik dacht alleen maar: dit is niet goed. Op zo’n moment weet je niks. Ik had geen idee wat er gebeurde.” 

‘Uw man heeft niets te verliezen’

Tineke: “In het ziekenhuis was daar dokter Bonte, de neuroloog. Ik dacht eerst dat hij gewoon een broeder was. Zijn witte jas hing open en een T-shirt met print was zichtbaar. Dokter Bonte legde de ernst van de situatie uit. Ze zouden van alles proberen om mijn man te helpen. Cort reageerde alleen niet op de bloedverdunners. Er zat namelijk een verstopping in zijn hersenen. Toen zei Bonte dit: “Het is heel ernstig. Ik wil hem graag behandelen, maar van het protocol mag dit niet. Ik wil tegen het protocol ingaan. Uw man heeft niets te verliezen. Als we niets doen en uw man overleeft dit, zal hij zwaar gehandicapt zijn.” We wisten dat Cort dit verschrikkelijk zou hebben gevonden, om zo totaal afhankelijk te zijn. Mijn dochter en ik zeiden meteen: ‘Neem hem maar mee.’” Bij een wake-up stroke is niet duidelijk wanneer precies het infarct plaatsvond. Het protocol - dat inmiddels is aangepast - schrijft voor dat de arts dan niks mag doen, dit omdat er een kans is dat ingrijpen voor meer schade zorgt.

Rijdende trein

Tineke: “Toen mijn man in het ziekenhuis lag, voelde het voor mij alsof ik in een rijdende trein zat. Ik moest eruit, maar het kon niet. Het was heel beklemmend en onwezenlijk. Je hebt geen keuze.” Cort Beckmann wordt intussen behandeld, ondanks het feit dat het protocol dit verbiedt. De radioloog verwijdert de bloedprop uit zijn hersenen. Dan volgt het herstel. Eerst 2 weken in het ziekenhuis, vervolgens 3 maanden in een revalidatiecentrum. Cort moet alles opnieuw leren: lopen, schrijven, fietsen en nog meer.

‘Als er niet voor ons gekookt werd, at ik alleen crackers’

Tineke: “Corts herseninfarct veranderde alles. Gelukkig kregen we veel hulp van mensen uit onze kerk en van vrienden toen Cort in het ziekenhuis lag. Er werd eten voor mij en mijn kinderen gemaakt. Als er niet voor ons werd gekookt, at ik denk ik alleen crackers. Je kan eigenlijk niet eten. Je bent steeds onderweg naar het ziekenhuis. Je hebt dan geen tijd en aandacht om te eten. Je hoofd is vol met iets anders. Ook kwam onze kring meteen spontaan samen om voor ons te bidden. En in het ziekenhuis zalfde onze voorganger mijn man met olie. Ook baden vrienden uit Amerika, Canada en Sri Lanka voor ons. Er ontstond als het ware een gebedsketting. Dat was echt geweldig. Dit heeft me heel erg bemoedigd. Ook al was deze periode ongelooflijk heftig en zwaar, toch wist ik zeker dat God erbij was. Ik besefte: je kan natuurlijk mooi in de kerk zitten, maar nu zie je pas echt het lichaam van Christus. Je bent er met elkaar en voor elkaar. In leuke tijden, maar ook in moeilijke tijden. Daar gaat het om.”

De weg kwijt

“Soms was ik wel even helemaal de weg kwijt. Ik wist niet meer goed hoe alles moest. Ik bad: Heer, U weet het wel, help me maar gewoon. Ik wist dat anderen aan het bidden waren. Ik dacht: ik weet het niet, maar God weet het wel. Er zijn anderen die voor ons strijden. Ik had alles niet helemaal helder, maar God was er wel bij en dat hebben we heel sterk ervaren.” Tineke moest zichzelf terugvinden. Ze vertelt dat in de periode dat haar man herstelde, het slechter ging met haar. “Ik heb hulp gezocht en ging praten met een vrouw, iemand van buitenaf. Dat was wel goed. Daar kan je je kinderen ook niet mee belasten, die hebben ook genoeg aan hun hoofd.”

Verhuizen

Nu gaat het goed met Cort en Tineke Beckmann. Cort kan inmiddels bijna alles weer en ze zijn zelfs met de caravan naar Frankrijk gereden. Tineke: “Ik vond het wel spannend. Zou Cort bijvoorbeeld alle afstanden onderweg goed inschatten? Dit was voor mezelf ook een proces om vertrouwen in hem te krijgen. Ik kan hem immers niet beschermen, alleen God kan dat. Ik moet leren loslaten.” Ook is het stel verhuisd naar een kleiner huis. “Toen Cort in het ziekenhuis lag, zat ik daar alleen in een groot huis. Ik zei tegen Cort: ‘Wat zou je doen als het andersom was?’ We kozen er samen met ons verstand voor om te verhuizen. Zoiets doe je ook liever samen dan alleen. Nu wonen we in een onderhoudsvrij huis. Ik wist immers: we zijn niet meer piepjong en dat zette me wel aan het denken. Er komt een moment dat één van ons zal gaan. Door het herseninfarct komt de kwetsbaarheid van het leven erg dichtbij. Ten diepste blijft alleen je relatie met God over. Toen ik de weg kwijt was, wist ik: God helpt me erdoor. Hij is je fundament, zonder Hem val je om.”

Melliena, dochter Tineke en Cort, maakte een film over het herseninfarct van haar vader. De film ‘Protocol van mijn vader’ is op 29 oktober om 21:00 uur te zien op NPO2 en 2DOC.

Meer lezen over het verhaal van Melliena? Lees hier haar verhaal.

--:--