Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Tiny House: 'It is no bad thing to celebrate a simple life'

Na zes maanden wonen in het zelfgebouwde tiny house zijn er nog steeds grote uitdagingen voor Jeannette en haar zus, zoals het vinden van een écht geschikte locatie. Zorgen genoeg, maar dat houdt niet tegen dat Jeannette ook blijft dromen én geniet van wat er wel is:

Deel:

Inmiddels wonen we al een maand of zes in ons tiny house. Hoe nu verder? Een goeie plek vinden, een waar we voor langere tijd mogen staan. Een groot obstakel tot nu toe. Idealiter willen we in het midden van Nederland staan, en in principe hebben we maar 30 m2 nodig. Plus de goodwill van een gemeente. Het allerliefst zouden we ergens midden in het bos gaan staan en er ook een stukje bos- en natuurbeheer bij gaan doen zodat het mes aan twee kanten snijdt.  

Met de verfsporen nog aan mijn handen stuur ik beleefde mailtjes en formele brieven de wereld in.

Dromen

We dromen graag ook al een stuk verder: in onze vrije tijd houtbewerken en in de weekenden een kind uit een moeilijke thuissituatie opvangen. En dan samen poffertjes bakken, kampvuren bouwen en er marshmallows op roosteren tijdens een voorleesmarathon met dekens en thee.

Genieten van de kleine dingen en zo mogelijk dit delen. Op den duur wellicht ergens een bescheiden werkplaats zien te huren voor het bouwen van chalets of huisjes, al dan niet op wielen. Samenwerken met mensen die een bepaalde afstand tot de arbeidsmarkt hebben.

Dromen genoeg dus. Maar we moeten eerst netjes met het heden en de realiteit om zien te gaan en een vaste plek scouten. 

Ook nu is het een kwestie van niet opgeven. Weer moeten er veel kleine stappen gezet worden die hopelijk de opmaat zijn naar een grote stap. Eerlijk gezegd valt dit ons zwaarder dan het bouwen zelf, al hadden we het ook wel verwacht. Hout werkt doorgaans wat gewilliger mee dan mensen en instanties.  

Morgen weer een brief

Ik kan me er flink zorgen over maken, maar als ik ‘s avonds knus voor de kachel zit, vallen de grote zorgen even weg. Ik word bezig gehouden door onze aanhankelijke hond van dertig kilo die zich met alle vier haar poten aan me vastklampt. Muziek op de achtergrond en een boek binnen handbereik. Ik kijk rond en zie hoe ver we al gekomen zijn. Het hoeft maar één keer raak te zijn. Dit besef geeft zelfs de ietwat subassertieve burger moed.  

Morgen maar weer een brief de deur uitdoen. En verder klussen, want totdat we een permanente plaats hebben gevonden is er nog genoeg te doen. We zijn nog druk bezig met de stroomvoorzieningen zodat we volledig onafhankelijk van het netwerk kunnen zijn. Het halen van een groot rijbewijs is ook geen overbodige luxe, ondanks dat we zelf geen auto hebben waar we het huis mee kunnen verplaatsen.  

No bad thing

Wordt dit de woonvorm die ik kies voor de rest van mijn leven? Geen idee, maar voorlopig bevalt het zo goed dat ik niets anders meer wil. Tenzij er een gratis huis op het strand langs komt, natuurlijk. Dan switch ik van harte en parkeren we het huisje in de tuin. Veel mensen vragen zich verder af wat er gebeurt als één van ons een relatie krijgt. Het antwoord is niet zo moeilijk: dan bouwen we er toch gewoon nog één? Is gelijk een mooie test voor die relatie, want reken maar dat je elkaar leert kennen tijdens zo’n omvangrijk proces. 

Alles bij elkaar begin ik de woorden van J.R.R. Tolkien, uitgesproken door Bilbo Baggins in het boek The Fellowship of the Ring, echt te doorleven: It is no bad thing to celebrate a simple life. De lente laat zich op allerlei manieren zien en brengt heerlijke frisse geuren met zich mee. Ik stap naar buiten, recht de natuur in en hoor de ijle kreet van een buizerd. Het is goed. 

Lees hier hoe het allemaal begon met Jeannettes tiny house.

Vind je het leuk om Jeannette te volgen in haar tiny house? Dat kan op Instagram: @tinythingsmattermost

Geschreven door

Jeannette Helms

--:--