'Twintig jaar lang werd ze mishandeld door haar vriend'

Nietsvermoedend was Conny, toen ze als 16-jarig meisje de relatie instapte. Een lief vriendje, dacht ze, waar ze al snel mee ging samenwonen. Zodra ze eenmaal bij elkaar ingetrokken waren, werd het gedrag van Peter steeds grilliger. Het begon met schreeuwen en schelden, maar naarmate de jaren vorderden, werd het geweld ernstiger. Conny werd geslagen. Soms werd ze in de badkamer vastgebonden en dan trapte Peter haar samen met zijn vrienden in elkaar. Het gebeurde zelfs dat hij op haar hoofd sprong. Toen ze zwanger was, werd ze regelmatig in de kast opgesloten. 
 
Op een dag stapten ze samen in de auto en ontstond er tijdens het rijden een ruzie. Hij begon haar te slaan en probeerde haar in zijn greep te nemen. Peter verloor controle over de auto en de auto sloeg over de kop het water in. Conny dreigde te verdrinken, maar Peter sleurde haar de auto uit, de kant op. Conny dacht dat hij haar uit liefde had gered. Maar tot haar ontzetting sleurde Peter haar woedend langs de snelweg. Haar gezicht werd volledig opengehaald aan het asfalt.
De auto’s scheurden hen voorbij. Niemand remde af. Minuten leken uren… Tientallen, misschien wel honderden mensen moeten het tafereel gezien hebben. Totdat een nette dame van oudere leeftijd stopte. Een type van wie je het het laatst zou verwachten. De oudere vrouw zette een grote stem op en met autoriteit gebood ze Peter om Conny los te laten. Ze nam Conny mee naar het ziekenhuis. Gelukkig, het begin van het einde.

Ook al werk ik al geruime tijd als campagneleider voor ‘Resister’ (een campagne van Tear om geweld tegen vrouwen te stoppen), de verhalen wennen nooit. Het verhaal van Conny raakte me niet alleen, het zette me ook aan het denken. Hoe kan het bestaan, dat in de 20 jaar tijd dat Conny geteisterd werd door geweld, nooit iemand hier een halt toe geroepen heeft? De buren die de ruzies hoorden, de kerkgangers die haar blauwe plekken zagen, de politie die Peter met een mes in zijn handen aan de deur trof, en de automobilisten die langs de snelweg reden. Het taboe werd in stand gehouden, niemand die de stilte doorbrak, terwijl zovelen hier de kans voor hebben gehad.

Vandaag de dag zijn er meer Conny’s dan we denken. Vijfenveertig procent van de vrouwen in Nederland wordt voor haar 40^e levensjaar slachtoffer van seksueel geweld of huiselijk geweld.

Ik pleit voor een #metoo 2.0. Dit keer komen niet de slachtoffers naar buiten, maar de daders.  Niet de daders van geweld, maar wij, de daders van het niets doen. Ik geloof dat waar omstanders hun mond open durven doen, vragen durven stellen of nog de tijd kunnen nemen om te zitten en te luisteren, we dit percentage drastisch naar beneden kunnen brengen. Doe je mee?

Hanna van der Horst (Tear)
Campagneleider ‘Resister’

Lees meer over de campagne van Tear op resister.nl.