'Van mij mag Kerst nu al beginnen'

Pas moest ik zelfs al een dennenboompje rooien. Nergens waren kerstbomen te krijgen. Met onze band namen we een kerstige muziekvideo op in de binnenstad van Amsterdam. Na wat wikken en wegen heb ik, met kerstmuziek op m’n oortjes, de eerste de beste van zure regen wegkwijnende spar die ik zag uit de grond getrokken en er lampjes in gehangen. Ging best. Al voelde ik me wel een beetje schuldig. Kerstboomschaamte.

Dat heb ik trouwens vaker de laatste tijd. Allerlei schaamtes worden voelbaar. Zo heb je tegenwoordig baarschaamte, vliegschaamte en sproeischaamte, om er maar een paar te noemen. Ik las zelfs in de krant dat de grote autobanden van iemand met een voorliefde voor Amerikaanse bakken waren lek gestoken, omdat die auto’s zo veel brandstof wegblazen.

Hoe moeten wij ons verzoenen met het feit dat we moeten consuminderen en delen van onze welvaart? De wereldbevolking staat te popelen om mee te doen met onze rijkdom. Als je leven lang alles, maar dan ook alles, gericht is op meer, beter, groter, mooier, duurder en lekkerder, is dat fors omdenken. Toch?

De economie doet nog een laatste stuiptrekkende poging. Ze laat ons geloven dat groen groeien ook wel kan. Maar groene groei is net zoiets als een ‘gulle Hollander’. Een leugen dus. Ergens wordt heus wel de rekening betaald. Toch is en blijft genieten een heilige taak. Maar liefst wel zonder dat iets of iemand daar langzaam voor dood moet gaan.

Daarom vind ik dat we Kerst maar naar voren moeten schuiven dit jaar. Met Kerst is genieten namelijk onlosmakelijk verbonden aan de ander. Met Kerst gaat er een sluier omhoog, waardoor we de zaken helderder zien. Dat we broeders en zusters zijn. Dat we alles maar gekregen hebben. Dat we iets moeten met de liefde in eigen persoon. Laat maar komen die Kerst!