Van vijand naar vriendin: 'Ik wilde dat ze me met rust zou laten'

Ik noemde haar mijn aartsvijand,” vertelt Henrike (27). “Als we op elkaar reageerden, leek het soms alsof de bliksem insloeg,” zegt Elize (28). Maar inmiddels kunnen ze elkaar niet meer missen. Elize: “We begrijpen elkaar precies. Ik geef Henrike soms een schop onder haar kont en zij brengt mij weleens een tissue.

Henrike: “Tijdens een deeltijdgroepsbehandeling ontmoetten we elkaar. Het was een turbulente groep waarin wij geen hoofdrol speelden. Elize sloot daar niet met een fijn gevoel af en ging door in een andere groep. Wat later stroomde ook ik daar in. Ik vond dat Elize veel lef had en was een beetje bang voor haar.” Elize: “Henrike herinnerde mij aan het eerste behandeljaar en dat gaf me veel triggers en spanning. Voor mijn gevoel verstoorde ze mijn proces. De spanning tussen ons was om te snijden. Als we op elkaar reageerden, leek het alsof de bliksem insloeg! Op een gegeven moment deelde ik iets persoonlijks waardoor ik in tranen raakte. Henrike reikte mij een tissue aan, maar dat schoot mij in het verkeerde keelgat. ‘Laat dat!’ riep ik boos. Ik wilde dat ze me met rust zou laten.” Henrike: “Ik had het gevoel dat Elize een hekel aan mij had en wilde bewijzen dat ik wel oké was. Daarom probeerde ik alles heel goed te doen. Als ik iets moest zeggen, formuleerde ik het zodanig dat de bliksem niet insloeg. Maar Elize voelde wel aan dat wat ik zei niet overeenkwam met hoe ik me voelde. We scholden elkaar nooit uit. Misschien hadden we dat eens flink moeten doen en was de lucht dan geklaard.”

Je krijgt daar veel over je heen en het is fijn om dan een buddy te hebben

Elize: “Tijdens een pauze vroegen twee groepsgenoten of we meededen met tafelvoetbal. Ik moest tégen Henrike spelen, dus dat zag ik wel zitten. De ene groepsgenoot nam een slok koffie en boog voorover om een staart in d’r haar te maken. Vervolgens liep de koffie uit haar neus. We gierden van het lachen en dat brak het ijs. Sinds die tijd namen we vaker deel aan ontspannende activiteiten in de pauze en langzaam maar zeker werd het contact beter.” Henrike: “Om dat te markeren, vroeg ik haar mee naar mijn evaluatiemoment. Daar krijg je veel over je heen en het is fijn om dan een buddy te hebben. De therapeuten waren zeer verbaasd toen ze ons samen zagen. Ik geniet van het contact met Elize. Ik kan altijd bij haar terecht en krijg als het nodig is eerlijke feedback of een schop onder m’n kont. Ik weet wat ik aan haar heb.” Elize: “En Henrike komt regelmatig aan met een tissue oftewel ze geeft me erkenning. We zitten min of meer in hetzelfde schuitje, dus ze begrijpt mij als geen ander. Door onze ervaringen maakten we posters en kaarten met een tekening en gedicht over de pijn en hoop die er is in verbinding met andere mensen. Met dit project Hart van Hoop hopen we anderen te bemoedigen.”

Ook de vriendschap van Lianne en Guusje was eerst ondenkbaar. Lianne: Ik had het idee dat Guusje liep te ‘rotzooien’ met mijn toenmalige vriend. Zonder te checken liet ik het uitgroeien tot iets groots.' Lees hier hun verhaal.

Beeld: Nienke van Denderen