'Ver­zak­kin­gen in de fundering van ons leven vragen onze aandacht'

Het oude gedeelte van mijn huis staat niet op heipalen, terwijl een groot nieuwbouwdeel wel onderheid is. Het resultaat is dat het oude deel langzaam aan het zakken is, samen met de grond waar het op staat. Met tuin en al zakt het ieder jaar een paar millimeter. Grote scheuren in de muren herinneren me er telkens aan. Ik heb lang getwijfeld wat ik moest doen. Alles opknappen en mooi maken vanbinnen, of toch inpandig laten heien terwijl de eerste verdieping en het dak er gewoon op blijven zitten?

Uiteindelijk toch besloten, met pijn in mijn portemonnee, om bij de fundering te beginnen. Doen alsof de verzakking niet bestaat en mezelf valse hoop aanpraten gaat de zaken alleen maar moeilijker en pijnlijker maken.

Het is vaker zo in ons leven dat problemen en ongemakken niet vanzelf weggaan, je moet ze onder ogen zien en strijden. Ik denk aan de patiënt die naar de Spoedeisende Hulp kwam omdat ze een wondje had op haar borst. Als ze eindelijk haar schaamte overwint en de wond laat zien, zijn we in shock. Onder meerdere lagen kleding en bh’s zit nog een plastic zak rondom de borst gewikkeld om de stank en de pus te maskeren. Een tumorgezwel dat inmiddels een groot gat in de huid heeft gevreten. Zonder microscoop is al te zien dat dit een kwaadaardig gezwel is dat hoogstwaarschijnlijk door het hele lichaam is verspreid. Mevrouw wilde niet eerder naar de dokter, omdat ze geen slechte diagnose wilde horen. Ze was er al bang voor – en zolang je het niet hoort, is het er ook niet, was haar gedachte. Helaas is de realiteit nu ontzettend pijnlijk en zeer verdrietig. Of ze de 40 nog gaat halen, is maar de vraag. Mijn hart huilt, dit had niet gehoeven.

Kleine scheuren in relaties en vriendschappen, kleine verzakkingen in de fundering van ons leven, een wondje hier en daar – ze vragen onze aandacht en aanpak. Liever nu de pijn in de ogen kijken en ingrijpen, dan met angst voor het onbekende verder sukkelen.