Vroeggeboorte: 'We moesten toekijken hoe Levi vocht voor zijn leven'

Steken en bloedverlies

Samantha: “Het begon ’s nachts met wat steken in mijn buik. Ik dacht dat ik verkeerd had gelegen en zocht daar verder niks achter. Op mijn werk zag ik echter dat ik bloedverlies had en voor de zekerheid belde ik de verloskundige. Zij wilde dat ik even langs kwam, maar stelde mij tegelijk gerust door te zeggen dat het niks ernstigs hoefde te zijn. In de auto werden de steken steeds heftiger.

De verloskundige vertelde mij dat mijn vliezen waren gebroken. Heel raar, maar het drong in de eerste instantie niet eens tot mij door. Bij gebroken vliezen denk ik namelijk aan een moment waarop je al je vruchtwater verliest. Ik had niks gemerkt, omdat de vliesscheur aan de bovenkant zat. De verloskundige stuurde mij meteen door naar het ziekenhuis. Onderweg naar het AMC belde ik Niek, mijn man, om te zeggen dat ik onderweg was naar het ziekenhuis en te vragen of hij ook meteen kon komen. 

In het ziekenhuis werd ik onderzocht en werd duidelijk dat ik al een paar centimeter ontsluiting had. De bevalling was begonnen. Ik had mijn hele zwangerschap niks bijzonders gehad en leefde toe naar mijn zwangerschapsverlof. Ik had nog zoveel te regelen en nog zoveel plannen, maar van het ene op het andere moment was alles anders.

We hadden geen idee hoe slecht hij eraan toe was

Ik kwam ’s morgens om half 11 in het ziekenhuis aan. Rond half drie ’s middags werd onze zoon Levi geboren. Hoewel hij ruim acht weken te vroeg werd geboren, woog hij vier pond. In de eerste instantie leek het goed met hem te gaan; hij huilde meteen en ademde zelfstandig. Hij mocht meteen op mijn borst liggen en voor mijn gevoel lag ik best lang met hem in mijn armen - totdat de kinderarts hem meenam naar een kamer naast de verloskamer, om wat onderzoeken te doen. Daaruit bleek dat het helemaal niet goed ging met zijn ademhaling. Levi werd meteen meegenomen naar de afdeling neonatologie. Daar kreeg hij zuurstof toegediend en infusen, via zijn navelstreng en andere plekken, om hem medicatie toe te kunnen dienen.

Onzekerheid

We verkeerden anderhalf uur lang in onzekerheid. Ik besefte op dat moment nog niet hoe slecht het met hem ging. Ik dacht dat het normaal was dat er uitgebreid onderzoek werd gedaan bij kinderen die te vroeg geboren waren. We hadden geen idee wat ze met hem deden en hoe slecht hij eraan toe was.

Toen wij eindelijk bij hem mochten kijken, lag hij in een couveuse. Hij was hij bijna onherkenbaar door de beademing en al de slangetjes die hem in leven moesten houden. Die beademing was zo zielig. Ik zag dat hij moest huilen, maar doordat de beademingsbuis langs zijn stembanden ging, hoorde je hem niet huilen. Mijn hart brak.”

Afschuwelijke machteloosheid 

Als ik terugdenk aan het machteloze gevoel dat ik had toen ik naast zijn couveuse zat, merk ik dat het nog steeds erg lastig is om hierover te praten. Zijn waardes bleven maar dalen, maar niemand had enig idee hoe dat kwam. Tot op de dag van vandaag hebben wij nog geen idee wat er precies met hem aan de hand was. Het was in ieder geval iets met zijn longen. De artsen hadden een sterk vermoeden dat hij een genetische longafwijking had die niet met het leven verenigbaar was. Pas na tien dagen kregen wij te horen dat het gelukkig niet om deze ziekte ging.

Op de tweede dag na de geboorte van Levi lag ik even te rusten, toen ik wakker werd gemaakt door Niek. De artsen hadden hem geadviseerd om mij te halen, want het ging hard achteruit met Levi.

Al zijn waardes daalden en wij zaten naast zijn couveuse radeloos toe te kijken hoe hij langzaam uit het leven gleed. Dat gevoel van machteloosheid, het toe te moeten kijken hoe je kindje voor zijn leven vecht, maar als ouders niks voor hem te kunnen doen, was zo afschuwelijk! Ik zal nooit het moment meer vergeten dat de arts ons vertelde dat er een reële kans bestond dat Levi het niet ging redden en dat wij daar ernstig rekening mee moesten houden. Hoe hij ons vertelde dat zij alles hadden gedaan wat zij konden, maar met hun rug tegen de muur stonden.

Een folder voor zijn begrafenis?

De medicatie was maximaal. Meer zou zijn lijfje niet aankunnen, maar ondanks dat verslechterde de toestand van Levi snel. Nog totaal overstuur door het nieuws dat Levi misschien zou gaan sterven, werden wij geconfronteerd met de werkelijkheid doordat een verpleegster ons een folder gaf over de stappen die genomen moesten worden, mocht het zover komen. Ik dacht: In plaats van samen een geboortekaartje voor Levi uit te zoeken, krijgen wij een folder voor het regelen van zijn begrafenis in onze handen gedrukt!

Smeken bij God 

We zijn gaan praten tegen Levi en baden tot God. We baden en smeekten of Levi bij ons mocht blijven. Tegelijkertijd werd vurig voor hem gebeden in onze kerkelijke gemeente, op een school in Amerika waar de broer van Niek zit en op de Bijbelschool van onze oom en tante. Speciaal voor Levi werd er een bidstond gehouden in de uren dat hij leek te gaan sterven. Het hielp, want er gebeurde een wonder! 

liefdevolle zorg

De waardes van Levi gingen plotseling weer omhoog. Vanaf dat moment ging het steeds een beetje beter. Natuurlijk hebben we nog zorgvolle momenten gehad, maar het levensgevaar was geweken. Levi heeft in totaal tien weken in het ziekenhuis gelegen. Tien lange, zware weken. In die weken werd er zo liefdevol voor ons mannetje gezorgd! Sinds kort mag hij thuis zijn en gaat alles enorm goed met hem! We genieten met volle teugen, maar zijn tegelijk nog volop bezig met het verwerken van deze zware periode.

Ik wil graag van de gelegenheid gebruik maken om al het verplegend personeel en de artsen van de afdeling Neonatologie van het AMC te bedanken. Jullie zijn helden! Wat jullie voor ons betekend hebben is niet te omschrijven. Dank jullie wel!” 

Lees ook: Vera werd geboren na een zwangerschap van 26 weken