‘Ik weet dat wat Andries en ik doormaken, ons sterker maakt’
Familie, schilderen en genieten van nieuwe ervaringen zijn belangrijke dingen voor Rietje Bakker. Ze is 42 jaar met Andries Knevel getrouwd, voedde met hem drie kinderen op en ging met hem door mooie en moeilijke tijden. “Ziekte in onze families is een rode draad door ons leven heen. We weten hoe we ermee moeten omgaan.”
“Na de middelbare school heb ik een opleiding tot bezigheidstherapeute gedaan. Toen was het nog een vrij jong beroep, dus nadat ik was afgestudeerd heb ik in twee ziekenhuizen een afdeling opgezet. Op zich had ik ook wel Frans willen studeren, maar ik vond het toch leuker om met mensen, in voor hen lastige situaties, te werken. Met deze baan haalde ik, door middel van creatieve activiteiten, mensen uit de sfeer van ziek zijn en dat werkte vaak positief op hun herstel.
Totdat de kinderen kwamen, heb ik veel gewerkt. Maar Andries en ik hadden afgesproken dat als er kinderen kwamen, we het rustiger aan wilden doen. Toen ben ik gestopt met mijn betaalde baan en ging ik over op vrijwilligerswerk, zoals de zondagsschool. Toen onze jongste een jaar of vier was, ben ik weer gaan werken. Ik ben in de psychiatrie terecht gekomen als opnamefunctionaris. Ik was het eerste aanspreekpunt voor patiënten en verwijzers. Dit heb ik zeker 15 jaar lang gedaan.”
'Hij kreeg een gipsplaat op zijn hoofd'
“Andries en ik zaten op dezelfde middelbare school, gingen naar dezelfde kerk en kwamen elkaar tegen op catechisatie. Eigenlijk kenden we elkaar al een lange tijd, maar langzaam is dit veranderd in verliefdheid. Wat ik nooit zal vergeten, is de dag voor onze trouwerij. Mijn vader en Andries wilden nog wat spullen verhuizen en gooiden dit van boven naar beneden. Andries stond beneden om de spullen op te vangen, maar dit ging compleet mis. Hij kreeg een gipsplaat op zijn hoofd en het bloedde ontzettend. Alles dreigde in de soep te lopen. We zijn snel naar het ziekenhuis gegaan en hij heeft meerdere hechtingen gekregen. Op onze trouwdag heb ik er weinig van gemerkt. Ik weet nog wel dat het bloedheet was, de mussen vielen van het dak.”
'Met de familie gaan we ieder jaar naar Italië'
“Ik denk dat Andries mij positiever beoordeelt dan ik mijzelf beoordeel. We lijken best op elkaar. Ik denk dat ik een toegewijde moeder ben. Ik wilde altijd dingen verzinnen om met de kinderen te doen en zorgen dat ze genoeg kansen kregen. Onvoorwaardelijke liefde. Ik denk dat Andries dat ook in mij ziet. Hij is heel trouw en toegewijd. Daarnaast is hij ook geduldig en gaat een extra mijl om te doen wat het beste is voor zijn kinderen.
Jaren geleden trokken we er vaak op uit met hen. Bijvoorbeeld vliegtuigen kijken op Schiphol of een potje voetballen met de jongens. Nu trekken Andries en ik er nog steeds regelmatig op uit. We bezoeken kerken en kloosters of pakken een terrasje. We houden van musea, kunst en cultuur en proberen één keer per jaar naar Parijs te gaan. Met de familie gaan we ieder jaar op vakantie in Italië. Dan huren we een groot huis voor één of twee weken. Ik geniet van de tijd met elkaar en vooral van de kleinkinderen.”
'Het kan ineens voorbij zijn'
“We zijn allebei opgegroeid in een gezin waar ziekte een rol speelde. We hebben op jonge leeftijd, door bepaalde situaties, een grote verantwoordelijkheid gekregen. Dat heeft ons gevormd. Ik kan tegen een stootje en weet dat wat Andries en ik doormaken, ons sterker maakt. Ziekte in onze families is een rode draad door ons leven heen. We weten hoe we ermee om moeten gaan. Maar toen Andries in 2016 zo ziek was, door de legionellabesmetting, kwam het ineens heel dichtbij. Wat ik daarvan geleerd heb, is dat ik wil genieten van alle mooie momenten samen. Het kan ineens voorbij zijn. Schilderen is daarom ook belangrijk voor mij. Ik schilder vooral abstract en figuratief, dingen uit het geloof of het nieuws. Bijvoorbeeld over bootvluchtelingen. Het is meer dan alleen creativiteit. Mijn schilderijen komen van binnenuit.”
