'Waar ben jij mee bezig als Jezus terugkomt?'

De vraag komt binnen. Ik voel me schuldig: tja, waar ben ik dan mee bezig? Waarschijnlijk verschoon ik de luier van mijn kind of sta ik wat te strijken. Als de timing slecht is, valt de wederkomst precies samen met een van mijn optredens. En wat zeg ik dan? “Ik sta net grapjes te maken over Uw kerk”? Waarom ben ik niet net als de jonge evangelist radicaal bezig met evangeliseren? Waarom werk ik gewoon op mijn school en probeer ik gewoon mijn kinderen op te voeden? Ik zie de engelen al meewarig hun hoofd schudden als ze me zo zien: niet radicaal, zo gewoon.

Bovenstaande scène heb ik iets te vaak meegemaakt: fulltime radicalen die mij als deeltijd gelovige (want ik combineer dat met een baan, een gezin, kerkenwerk en hobby’s) met een schuldgevoel achterlaten. Ik heb daar vaak mee geworsteld. Alsof er twee soorten gelovigen zijn: radicale en gewone. En het moge duidelijk zijn dat ik dan tot de laatste behoor.

Tish Warren woonde naast zo’n radicale. Ze schrijft erover in haar zeer lezenswaardige boek De liturgie van het alledaagse (oké, slechte titel). Haar buurman Steven heeft een fulltime zendingsbediening onder de daklozen. Hij is een radicale profeet. Zij werkt aan de universiteit en is moeder. Ze vertelt over haar gevoel van ongemak bij hem: “Een profeet op de koffie is een regelrechte ramp.” Toch zegt ze dat ze Steven nodig heeft: “Om me niet al te comfortabel te voelen, om mijn horizon te verbreden.” Maar Steven zegt het omgekeerd ook tegen Tish: “Jij en je gezin houden mij in evenwicht.” Het kleine leven, de gewone gezinsdagen doen ertoe. Geroepen tot het volgen van Jezus in de alledaagse wereld van strijken, wasjes draaien en luiers verschonen.

“De Bijbel maakt geen onderscheid tussen radicale en gewone gelovigen.” Een bevrijdende conclusie. Grensverleggende zendingsbedieningen en luiers verschonen. Twee kanten van dezelfde roeping. Beide even belangrijk. De ene gewoon radicaal, de andere radicaal gewoon.