'Ik herleef de harde klap, de dreun, de pijn'

Een gebroken bekken valt best mee, zeg ik tegen mezelf. Het is natuurlijk ook maar één botje van de 206, dus ik kan gewoon doorwerken. Wat zeg ik: ik kan harder werken dan ooit, omdat ik geen tijd verlies met sporten.

De dag na mijn val schrijf ik vier paasverhalen voor het Nederlands Bijbelgenootschap, vergader ik online met een school waar ik binnenkort op bezoek ga, help ik met koken en veeg de vloer, leunend op één stok en rondzwaaiend met de bezem.

Maar ’s avonds neemt mijn lichaam genadeloos wraak. Ik kan niet slapen. Ik moet naar de wc, maar daarvoor moet ik eerst uit bed zien te komen, en elke stap doet pijn. Ik besluit om meteen maar even naar beneden te gaan om melk te drinken, en val bijna van de trap. Goed. Dan maar niks drinken. Ik ga weer naar bed, maar het lukt me niet om te ontspannen. Steeds herleef ik mijn val. Ik voel de fiets onder me wegschuiven, voel de onvermijdelijkheid van wat komen gaat, en dan die klap, die harde dreun, de pijn. De adrenaline zit blijkbaar nog steeds in mijn lichaam. Daarom kon ik zo lekker werken.

Er komt een liedje in mijn hoofd dat ik meer dan vijftig jaar geleden hoorde. “Pourquoi, Seigneur, qui fis le monde, pourquoi tu fis la nuit si longue...” (Waarom, Heer, die de wereld hebt gemaakt, hebt U de nacht zo lang gemaakt?) Père Duval, de zingende priester, schreef het, en ik hoor zijn breekbare stem in mijn hoofd. Morgen even op Spotify luisteren. Ik pak mijn telefoon en lees de dagtekst op mijn Bijbelapp. Hé, er staat een nieuwe Woordle klaar, die kan ik nu alvast doen.

Ik ga voor de vijfde keer naar de wc en kom terug met ijskoude voeten. Ik staar in het donker naar het plafond. Wanneer mag ik nieuwe pijnstillers? Hoelang voor het licht wordt? Tegen half zes val ik eindelijk in slaap. Om acht uur ben ik weer wakker. “Ik geloof dat ik wat rustiger aan moet doen”, zeg ik tegen Dick.
“Dat lijkt me een heel goed idee”, antwoordt hij. “Blijf voorlopig maar in bed liggen. Ik ga ontbijt voor je halen. Waar heb je zin in?”