'Wat knap, je laat gewoon de boel de boel!'

Maar stiekem geniet ik dus ook heel erg van de hotelkamer. Of het hotelhok, de afgesloten ruimte waar je slaapt – al is het er soms ranzig en ruim 40 graden.
Waarom? Ik hoef er niks. Het is er overzichtelijk. Letterlijk, en in mijn hoofd. Er zijn geen sportactiviteiten, rondleidingen op middelbare scholen, muzieklessen en speelafspraken van de kinderen. En het belangrijkste: er zijn geen spullen, of anders: er is geen troep! Geen rondslingerende half afgemaakte tekeningen, kranten die nog gelezen moeten worden, rekeningen, kleine ‘piefjes’ (dingetjes waarvan ik niet weet wat het is en of ze van iemand zijn), geen hondenharen, afwas, stinkende gymtassen, smerige kleren en ga zo maar door. En ook geen stal met allemaal spullen die ooit nog eens van pas kunnen komen.

Als kind op de boerderij schaamde ik me vroeger wild voor de troep waar ik eigenlijk nu nog in leef. We hebben namelijk mijn ouderlijk huis – een klein boerderijtje – overgenomen. Ik had beter in de nieuwbouw kunnen wonen, in zo’n strak huis met inbouwkasten waar alles ook heel strak in de verf zit, zodat je eigen troep gewoon veel beter uitkomt... In onze boerderij – schattig natuurlijk – ben je continu aan het opruimen, opruimen, opruimen. En zonder resultaat.

• Lees ook: 'Er is geen simpel recept voor een goed leven'

Laatst kwamen er namelijk mensen kijken bij de puppy’s. Dus ik kreeg weer last van opruimwoede. Alles uitgezocht, opgeruimd, en zelfs spullen weggegooid. Die middag – het zweet stond nog op mijn voorhoofd – haalde een moeder haar dochtertje op dat bij ons had gespeeld. “Wauw, weet je wat ik zó knap vind aan jou?” begon ze. “Dat je zo relaxed je ding kunt doen en helemaal niet omkijkt naar de rommel. Je laat gewoon de boel de boel.”

Mag ik NU weer op reis met Kefah en dan naar mijn hotelkamer?