'Wat mij betreft zijn die wie­ler­knech­ten de échte winnaars'

Tijdens het weekend merkte ik weer hoeveel zwaarder alleen fietsen is dan fietsen in een peloton. In een peloton zit je in een soort luchtbel. Eigenlijk voel je niet eens dat je fietst, zeker als je strak in de wielen van degene voor je zit. De voorsten voelen natuurlijk wél wat. En juist die knechten, zoals ze worden genoemd, fascineren mij.

In de Tour de France zie je ze werken, zwoegen, ploeteren, totdat de winnaar uit het peloton naar voren schiet en de zege binnenhaalt. Wat mij betreft, zijn die knechten de échte winnaars. Zonder deze mensen kan de winnaar nooit zijn gele trui dragen. Mooi, maar ik snáp ze niet, die knechten. Als ik op de fiets stap, wil ik gewoon de snelste en de beste zijn.

De clou lag voor het oprapen

In de week na het fietsweekend kreeg ik toch een soort antwoord of oplossing aangereikt. Iets wat winnen en dienen bij elkaar bracht. En zoals zo vaak, de clou lag ook nog eens voor het oprapen. In het dorp waar wij met ons gezin een jaar geleden zijn neergestreken, wordt namelijk ieder jaar een tour georganiseerd ván iedereen, en dóór iedereen. Kinderen tussen de 9 en 12 jaar mogen deelnemen, de rest van het dorp faciliteert. Echt een spektakel, we gingen er zelfs wat later voor op vakantie.

Voor dit evenement moet je twee weken van tevoren al flink wat kilometers in de benen hebben. En elke keer als je meehelpt, kom je wat hoger in de organisatie. En anders dan bij de Tour de France wint iederéén hier een prijs.

Nu is het heel aanmatigend om te verkondigen dat ik suggesties heb voor een betere Tour de France, maar ja, ik ga het toch zeggen: misschien kunnen ze daar bij de Tour nog wat van leren. Tour-bazen: maak knechten winnaars!

Beeld: ANP