'We gaan niet op vakantie, we gaan emigreren!'

Ik schaam me toch wel een beetje voor de hoeveelheid bagage die we meenemen op een korte vlucht naar Spanje. De chauffeur merkt op dat hij toch wel blij is dat hij met de allergrootste bus gekomen is. “Jullie gaan zeker niet op vakantie met zo veel koffers?” informeert hij langs z’n neus weg. “Nee,” zeg ik, “we gaan niet op vakantie, we gaan emigreren.”

Het is niet voor het eerst dat ik langere tijd naar het buitenland ga en het lijkt erop dat ik bij elke verhuizing meer spullen meeneem. Voor mijn eerste lange buitenlandervaring zetten mijn ouders me in Zwolle op de trein en met net elf kilo in een backpack vertrok ik voor zes maanden naar het noorden van Pakistan. Voordat ik vertrok, moest ik mijn studentenkamer leeg opleveren. Aangezien mijn ouders niet al mijn spullen weer in de schuur wilden, gaf ik mijn favoriete blauwe bank aan die leuke jongen die ook iets met tropische landbouw deed, maar nog niet op stage hoefde.

De volgende grote reis een paar jaar later ging naar Cambodja. Samen met Machiel, die leuke knul van dat bankstel, met wie ik net twee dagen getrouwd was. Ditmaal twee backpacks van zo’n vijftien kilo per stuk. Handbagage? Dat stop je toch in een zijvakje van zo’n backpack? We vlogen via Thailand, want dat was een stuk voordeliger. En als je met een brommer en lopend de grens over moet, zijn lichte rugzakken toch wel een uitkomst.

In 2012 vertrokken we voor zes jaar naar het zuiden van Mexico. Toen mochten we zelfs vijf kuub zeebagage meenemen. Dat leek ons superhandig voor belangrijke spullen voor ons dochtertje Olivia, die toen net anderhalf was. Uiteindelijk hadden we gedoe met de douane en sliep ze tot ver na haar tweede verjaardag in een opvouwbaar babytentje.

Deze uitzending is anders. Nu mogen we al onze huisraad meenemen naar Spanje. We logeerden de laatste weken bij mijn ouders, omdat de verhuizer onze spullen al had opgehaald. Het klinkt misschien decadent dat we onze hele inboedel naar Spanje verhuizen, maar het is ook wel heel praktisch. Je hoeft niet eerst alles aan te schaffen, en voor de kinderen is het ook fijn dat ze gewoon in hun eigen bed kunnen slapen.

Ons gezin bestaat inmiddels uit drie kinderen, maar je zou toch verwachten dat een koffertje per persoon meer dan genoeg moet zijn voor de eerste tijd in Madrid. Een wereldstad waar je alles kunt kopen. Maar nee, we hebben bijna tien koffers met spullen. Eenmaal geland in Madrid bestelt Machiel alvast een taxi. Hij vraagt om de grootste, het liefst een bus. Olivia en ik sjokken nog wat achteraan met een volle bagagekar en Simon in de kinderwagen, waar het autostoeltje aan hangt en een tentje. De taxichauffeur staat de twee bagagekarren van Machiel en Laurens al in de taxi te proppen. Als hij ons ook nog ziet aankomen, wordt hij boos. “Ik ben toch geen verhuisbedrijf!” roept hij. We bestellen er snel een taxi bij en zeggen maar niet dat het verhuisbedrijf ook nog onderweg is.