'We voelen ons ineens zulke rijke stinkerds'

We zitten in een overvolle metro richting de stad. We zijn op weg naar Tuschinski voor een goeie film. Eerst zit iedereen elkaar wat glazig aan te kijken, maar we zijn de Bijlmer nog niet uit of het gaat al mis: vertraging. Al snel komen de eerste gesprekjes los. Een Vlaamse vrouw vraagt waarom in Nederland niemand opstaat als dames en ouderen instappen. Een grote dude met donkere krullen antwoordt: “Het is hier de rimboe, man. Dat doet niemand.” 

Ik kijk naar de dame naast me die al een hele poos roerloos naar buiten zit te staren. Op haar tas staat: ‘Un voyage merveilleux’ – een prachtige reis... Nou, ben benieuwd.

Eindelijk, we rijden weer. Bij Amstel stapt er een lijkbleke vrouw in van rond de 50 met een vuilnistas vol lege flessen en een nep Gucci-handtas. Haar sluike, zwartgeverfde haar is in zweterige plukken naar achteren. ’t Valt me op dat ze aan het steunen is en haar hoofd tegen de koude paal legt. Ik stoot Linda aan. Als de lippen van de vrouw ook nog helemaal wit worden, is het tijd om in te grijpen. Ik bied haar mijn plekje aan en vraag of het goed gaat. Linda zoekt in haar tas naar snoep of iets. Duidelijk uitgeput en op het punt flauw te vallen zijgt ze neer en koelt haar voorhoofd en nek met ons koude flesje water. 

Linda – huisarts – vraagt of ze suikerziekte heeft en of ze medicijnen gebruikt. Dat blijkt niet het geval. De vrouw – ze praat gebrekkig Engels en komt uit Roemenië – is al vanaf vanmorgen 5.00 uur in touw geweest om te gaan werken in een hotel. Kamers schoonmaken.

Met een gek gevoel stappen we uit bij halte Weesperplein. We voelen ons ineens zulke rijke stinkerds. Waarschijnlijk slaapt deze vrouw, ver van huis, haard en kinderen, vannacht ergens in een ondergehuurd huis vol matrassen. Terwijl ze morgen weer voor minimumloon en wat statiegeld gaat zwoegen als wij uitslapen. Ik zucht: “Un voyage merveilleux.” Zo’n heel zwaar leven hebben we dus ook weer niet...