Nooit te oud voor de liefde

Een grapje 
Wil: “Mijn man overleed in 1993 aan leukemie. Hij is slechts 40 jaar geworden. Voor mijn twee kinderen was dat ook een heftige tijd natuurlijk. Daarna ben ik ongeveer 25 jaar alleen geweest, totdat ik in 2017 Gerard ontmoette. Mijn kinderen dachten eerst dat ik een grapje maakte toen ik vertelde dat ik eindelijk weer een vriendje had! Liefde, je bent er nooit te oud voor, toch?”
Gerard: “Mijn dochter had me ingeschre- ven bij de datingsite ‘Samen Christen’. Ik zag het profiel van Wil en dacht meteen: wat een leuke, positieve uitstraling heeft die vrouw. Ja, laten we eerlijk zijn: je kijkt toch altijd eerst naar het uiterlijk. Gelukkig bleek Wil ook echt een vrolijke, optimistische vrouw te zijn.” 

‘Romantisch hè?’
Wil: “Gerard heeft me ten huwelijk gevraagd met een ring van prei. Ik stond prei te snijden, hij pakte een ringetje weg en vroeg: ‘Wil jij samen met mij oud worden?’ Romantisch hè? Onze bruiloft is een paar keer uitgesteld vanwege een aantal sterfgevallen in de nabije familie en door corona. Maar in september 2022 was het dan zover. We hadden een prachtige kerkdienst en een feestelijke receptie. Door alle omstandigheden geen groots feest, maar daar had iedereen begrip voor.”

Samen een dansje doen 
Gerard: “Natuurlijk hebben we beiden nog onze herinneringen aan de overleden partners, en dat is ook goed. Wat diep in je hart zit, kun je door de dood niet verliezen. Gelukkig kunnen we daar met elkaar over praten. We hebben door alles heen geleerd te genieten van alles. Natuurlijk zijn er weleens strubbelingen, maar je moet dingen relativeren en je niet zo druk maken over allerlei futiliteiten.”
Wil: “Precies. Dus wij trekken er vaak lekker op uit met de boot. Of we doen samen een dansje. Ken je het lied ‘Ver boven de sterren ligt leven’ van het koor Eiland Urk? Daarop zwieren wij heerlijk door de kamer. We weten nu dat je elkaar ook weer kwijt kunt raken. En niemand weet wanneer. Iedere dag is kostbaar!”

'We dromen van nog minstens 30 mooie jaren samen'

Jan (64) en Mieke (64) van Twuiver leerden elkaar 17 jaar geleden kennen via een christelijke datingsite. “Ik wilde na de dood van mijn man eigenlijk naar Indonesië om in een weeshuis te gaan werken, maar God gaf mij een eigen kindertehuis in Nederland.”

Jan: “In 2002 moesten we onze 7-jarige zoon begraven nadat hij zes jaar lang ernstig ziek was geweest. Daarna, in 2005, stierf mijn vrouw aan de gevolgen van kanker. Ze was pas 44 jaar. Na haar overlijden bleef ik achter met zeven kinderen tussen de 6 en 21 jaar. Kinderen die veel verdriet hadden om het verlies van hun broertje en moeder. Het was een behoorlijk heftige tijd.”

Mieke: “Mijn partner was ook pas 44 toen hij in 2003 overleed. We hadden samen drie kinderen. Na het overlijden van mijn man wilde ik eigenlijk naar Indonesië ver- trekken om daar in een weeshuis te gaan werken. Maar God had andere plannen. Toen ik Jan leerde kennen, kreeg ik met zijn zeven kinderen een eigen kinderte- huis.”

Moederloos
“Mijn kinderen waren inmiddels ruim een jaar lang moederloos toen Mieke ons leven binnenkwam”, vertelt Jan. “Na het overlij- den van mijn vrouw moest ik natuurlijk gewoon weer aan het werk. Ik kreeg destijds wel wat hulp, bijvoorbeeld vanuit de kerk, maar niet veel. De kinderen waren dus al jong gewend om voor zichzelf te zorgen.” “En ineens is er dan iemand die zich gaat bemoeien met de opvoeding”, vult Mieke aan. “De kinderen misten natuurlijk hun moeder en ik zag aan alles dat ze hulp nodig hadden. Maar het was niet altijd even makkelijk. Ze hadden een tijdlang alles kunnen doen en laten wat ze wilden. Mijn komst in het gezin was dus voor beide partijen erg wennen.”
“Nu is het totaal anders”, lacht Jan. “Ze vragen alles aan jou en ik tel bijna niet meer mee!”

17 jaar en zwanger
Jan: “We hebben elkaar leren kennen via Crosspoint, een christelijke datingsite. Onze eerste date was bij Mieke thuis. Er was direct een klik, het voelde zo goed. Binnen een jaar zijn we getrouwd.”
Mieke: “Het voelde heel anders dan bij mijn eerste huwelijk. Ik was destijds 17 jaar en zwanger toen we trouwden. Mijn ouders dronken veel, dus trouwen was voor mij toen meer een vlucht. Met Jan was het echt een feestelijke bruiloft, gevolgd door een heerlijke huwelijksreis.”

Bijna met pensioen
Jan: “Helaas was het vanaf toen niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Tien jaar geleden werd Mieke ernstig ziek, leukemie. Ik kon het idee niet verdragen dat ik opnieuw mijn vrouw zou verliezen. Gelukkig gaat het nu weer goed met haar. Na een zwaar behandeltraject is ze officieel genezen verklaard. We proberen nóg meer en intenser te genieten van het leven, ook van de kleine dingen. Na 48 werkzame jaren als postbode mag ik bijna met pensioen. We willen heel graag een paar maanden gaan overwinteren in Spanje.” Mieke: “We kregen een tweede kans op liefde en dromen van nog minstens dertig mooie jaren samen.”

‘Op papier zijn wij een slechte match’

Vivian (54) en Aart (63) Both kregen in 2018 een relatie, nadat ze elkaar online waren tegengekomen. Vooral voor Aart was dat een verrassing. “Ik wilde absoluut geen nieuwe relatie.”

Aart: “Na 23 jaar huwelijk gingen mijn toenmalige vrouw en ik in 2011 uit elkaar. We hebben twee kinderen. Ik wilde absoluut geen nieuwe relatie, want ik dacht dat ik op emotioneel vlak niet genoeg kon bieden. Omdat ik weinig contacten had, maakte ik een profiel aan op FunkyFish – een datingsite, maar ook een community. Ik sloot me aan bij activiteiten, zoals een wake bij Detentiecentrum Soesterberg, waar families worden opgesloten om uitgezet te worden. Vivian zag mijn aanmelding.”

Niet zo romantisch 
Vivian: “Ik vond het bijzonder dat hij zo bewogen was. Ik reageerde met: ‘Mooi dat je dat doet, maar heeft het wel zin? Die mensen worden tóch uitgezet.’ Daardoor raakten we aan de praat. Al snel liet Aart weten dat hij niet op de website zat voor een relatie. De eerste gedachte die door mijn hoofd schoot, was: dat zullen we nog weleens zien. Uiteindelijk hebben we bijna drie maanden intensief gemaild, een tijd waarin ik hem steeds leuker begon te vinden.”
Aart: “We hadden een duidelijke klik. Ik vond het dan ook niet gek om als vrienden een keer uit eten te gaan. Tegen alle verwachtingen in raakte deze eetafspraak mij: Vivian accepteerde mijn twijfel over de vraag of ik een goede partner kon zijn.” Vivian: “Anderhalve week na het etentje ontving ik een mailtje – Aart was toen bij zijn zoon in Zuid-Duitsland op bezoek – waarin hij vroeg of ik een relatie met hem wilde. Ik vond de manier waaróp niet zo romantisch, maar heb meteen gereageerd dat ik het helemaal zag zitten.”

‘Ik ben krakkemikkiger’
Vivian: “Op papier zijn wij een slechte match vanwege onze verschillende persoonlijkheden. Ik onderneem veel en ben impulsief. Aart is juist kalm en bedachtzaam. Een overeenkomst: we zetten ons graag in voor anderen. We bezoeken vluchtelingen en geven taallessen aan statushouders. Ik vind het mooi hoe zorgzaam Aart is, en dat hij met gemak een uur met God kan doorbrengen.”

Aart: “Vivian is een leuke en mooie vrouw. Na mijn scheiding had ik niet verwacht ooit nog te trouwen. Toch is dat gebeurd. Eind september 2021 voor de wet, in april 2022 met een kerkdienst en feest. Al onze kinderen waren erbij, dat was heel fijn.” Vivian: “Ik hoop met Aart oud te worden. Hij is acht jaar ouder, maar ik ben krakkemikkiger. We grappen weleens: ‘Til ik later jouw rollator uit de auto, of jij die van mij?"

Tekst: Miriam Duijf en Anouk van de Schootbrugge