Wij zijn een bijzonder duo: de kerk en ik

In mijn jeugd is dat erin geramd. Dienstplicht. Twee keer per zondag. Dat onze gemeente maar één samenkomst heeft, is een mazzeltje. Een van de vele voordelen van evangelisch zijn. Ik kijk om me heen en zie onze kleine kudde. Niet veel mensen, maar zo verschillend allemaal: hoe blijven we bij elkaar? Hoe houden we elkaar vast? Ik voel somberte me overmannen, mijn gedachten dwarrelen.

Ik speelde pas op het Kerk en ik-event, naar aanleiding van de gelijknamige EO-podcast. Tal van theologen en gemeenteleiders bogen zich over de vraag of de kerk nog relevant is, met name voor de millennials, grofweg de 20- tot 40-jarigen. Zij haken massaal af. De analyses buitelen over elkaar heen: de millennial wil authentiek, community en inspiratie, maar geen instituut en dwang en is ook zo weer vertrokken als de kerk niet bevalt.

Ondanks hoopvolle verhalen van lokale kerken die mooie dingen doen, lijkt de relevantie van de kerk gerommel in de marge. Onze pogingen om de kerk hip te maken in megakerken met professionele worship en preken die ‘talks’ worden genoemd, lijken het af te leggen tegen Spotify en TED Talks. Het valt in het niet bij de algemene tendens van het SCP-rapport dat concludeert dat de gelovigheid van Nederland afneemt. Men zit niet te wachten op het evangelie, lijkt de sombere conclusie.

Een por van mijn zoon. De dienst is afgelopen. Mijn dochter komt stralend aanrennen: ze hebben lekkere koekjes! Ik strompel naar de koffieruimte. De genadige geur van koffie verdrijft de somberte. Ik zie de kleine kudde keuvelen en het begint me te dagen: de dienst is helemaal niet afgelopen. We zijn nog maar op de helft. Koffie en even praten. Meestal over niets, soms ineens heel indringend. Dat kan als je maar vaak over niets praat. Dit is het. Dit heb ik nodig om het vol te houden, om erbij te blijven: ik heb hen, zij hebben mij nodig. Ondanks alle verschillen, toch relevant.
We zijn een bijzonder duo: kerk en ik.