Verder leven na een groot verlies

Hij was nog maar een klein jongetje toen zijn oma overleed. Het was Wilfreds eerste serieuze verlieservaring, en het hakte er enorm in. “Ik weet nog dat ik hard op de muur sloeg in de kamer waar ze opgebaard lag,” blikt hij terug. “Zo van: waarom moet dit?!”

Diepste angst

Toch, vindt Wilfred, stelt dit helemaal niets voor vergeleken met de verhalen van de mensen die hij gesproken heeft. “Helemáál spannend vond ik het toen ik Paul Blokhuis, Bert Wiersema en Giti Bán mocht spreken over het verlies van hun kind,” vertelt hij. “‘Het ergste wat je als ouder kan overkomen,’ hoor je weleens. En inderdaad: als vader van twee kindjes van 4 en 2 is dat mijn diepste angst.”

Is dat zwaar, mensen interviewen over verlies en leegte in hun leven?
“Zwaar is niet het goede woord. Wel intensief. Twee keer hield ik het niet droog. De eerste keer bij het verhaal van Hans Alderliesten, een leeftijdsgenoot die zijn vrouw aan borstkanker had verloren. Zijn verhaal was zó nuchter, terwijl ik me zo goed kon voorstellen dat het enorm pittig moet zijn om je vrouw te verliezen. De tweede keer was recent, toen de bundel al gedrukt was. Een vader vertelde hoe zijn 19-jarige zoon op Kreta was verongelukt – en hij was daar niet bij. Hij had zijn kind leren lopen en fietsen. Nu had hij óók zo graag bij zijn zoon willen zijn. Dat beeld van je kind leren fietsen én het alleen moeten laten sterven, greep me nogal aan.”

Waar raakt het thema ‘zielsverdriet’ je persoonlijk?
“Ik heb een ietwat sombere, melancholische inborst. Dat zou je een vorm van zielsverdriet kunnen noemen. Klein bier natuurlijk, maar als nuchtere positiviteitsgoeroe had ik misschien minder goed kunnen levelen met de mensen die ik voor deze bundel interviewde. Bovendien hou ik niet van gesprekken over het weer. Het moet wel ergens over gaan. Praten over rouw en verdriet – of over levenslessen zoals in mijn eerdere bundel Het laatste woord – past dus wel bij mij.”

Met het goede been

Het is overigens niet enkel verdriet wat de klok slaat, benadrukt Wilfred. “Het zijn krachtige verhalen van krachtige mensen. Er kan ook gelachen worden, bijvoorbeeld als paralympisch zwemmer Olivier van de Voort – die door een ongeluk een been verloor – vertelt dat hij nu elke ochtend met het goede been uit bed stapt.”

Welke lessen neem je mee uit de gesprekken?

“In negen van de tien gevallen koesterden deze mensen geen wrok richting God, terwijl ik me dat juist wel zou kunnen voorstellen. Sowieso helpen deze gesprekken me mijn zegeningen te blijven tellen.
Werk, gezondheid, geliefden om je heen – het kan zo gauw een vanzelfsprekendheid worden, maar dat ís het niet.
Het is een grote rijkdom.”