Woest irritant en domweg onbeleefd

Ik ben er deze maand alweer een aantal tegengekomen. Mensen die zinnen voor me afmaken. Meestal gaat het zo: Ik probeer al pratend mijn gedachten te ordenen, te vertellen wat ik voel of heb ervaren. Ik ben een zin begonnen en die stokt halverwege, omdat ik moet zoeken naar de juiste woorden. Mijn gesprekspartner blijkt echter aan een half woord genoeg te hebben en maakt mijn zin even voor me af. Bij wijze van service, meestal ongevraagd gevolgd door zijn commentaar en oordeel.

Woest irritant vind ik het: de nadenktijd volpraten met je eigen gedachten. Hoe mooi, wijs en vroom het ook mag klinken: je vult het gewoon in voor de ander, alsof je serieus zou weten wat deze gaat zeggen. Dat is niet wijs of vroom, maar domweg onbeleefd en het getuigt van desinteresse in de beweegredenen van de ander. Je luistert gewoon maar met een half oor. En dan blijf je gewoon hangen in een bepaald deel van het oor, precies: het oordeel. Waarom is het zo moeilijk om even je mond te houden? Hoe erg is het dat het gesprek stilvalt? Pijnlijke stilte? Nee hoor, gewoon even nadenktijd. 

Beter alternatief is je mond houden en de ander laten nadenken en uitpraten. Ik hoorde ooit een mooi ezelsbruggetje: Niet Invullen Voor Een Ander: Nivea. Er zijn veel mensen die dat beter rond hun mond kunnen smeren dan op hun handen!

(nadenkstilte)

Stem in mijn binnenste: “Goed punt hoor, maar hoe zit het met jou? Jij bent toch ook geen geboren luisteraar? Jij hebt toch ook vaak in je egomanie over anderen heen gewalst met jouw verhaal?” Ik: “Nou, euh...” (langere stilte... best pijnlijk eigenlijk)

Stem: “Hoeveel mensen die dit lezen zouden dit direct van jou kunnen herkennen?”
Ik: “... dat zou ik niet durven invullen voor die ander.”