Zij geven het geloofsvuur door

Daniëlle de Winter (24): “Mijn opa leeft met God. Zijn geloofsleven is erg levendig. Zo zingt hij elke avond voordat hij gaat slapen een psalm en zet hij onder zijn mailtjes vaak een Bijbeltekst of andere inspirerende spreuk, zoals: ‘Houd hoop, vertrouw op de Heer.’ Hij draagt het geloof uit naar mij en anderen om hem heen. Zelf is hij nog steeds erg nieuwsgierig en blijft hij dingen over het geloof leren.

Hij heeft veel meegemaakt in zijn leven en is, onlangs nog, dierbaren verloren. Ondanks de pijn, verlies en het verdriet in zijn leven, blijft God zijn houvast en houdt hij hoop. Opa zegt dan: ‘Het is goed zo, ze zijn op een mooie plek en op een dag mogen we elkaar weer ontmoeten.’

De afgelopen tijd heb ik geleerd dat God een God van liefde is. Eerst zag ik God meer als een oordelende God voor wie ik erg mijn best moest doen. Bij mijn opa zie ik dit helemaal niet. Ik ben gaan leren wat genade is: we mogen gewoon bij God komen zoals we zijn.

Mijn opa noem ik ook weleens een evangelist. Hij heeft zo’n vertrouwen en blijft ondanks alles zo positief en volhardend in het geloof. Dat inspireert mij – en met mij vele anderen – ontzettend.”

‘Van haar heb ik geleerd dat je nooit alleen bent’

Mariëlle van der Velde (24): “Vlak voordat mijn nichtje Jennifer (19) overleed aan leukemie heeft ze zich laten dopen en belijdenis gedaan. Tijdens haar ziekteperiode haalde zij veel kracht en rust uit haar geloof. Van mijn nichtje heb ik geleerd dat je nooit alleen bent. Hoe slecht je je ook voelt, God is altijd bij je. Jennifer kreeg vaak kleine tekens van boven, juist op momenten dat ze het moeilijk had. Dan was er bijvoorbeeld een regenboog te zien of gebeurde er iets bijzonders om 12.34 uur – dat was ‘haar nummer’.

Met mijn tante – Jennifers moeder – spreek ik veel over het geloof. Ik zie dat zij ook kracht uit haar geloof haalt. Het geeft mijn tante veel rust dat God een plan met Jennifer heeft en dat zij nu op een veilige plek is. Mijn tante en ik vertellen elkaar vaak over een bijzondere kerkdienst of een speciaal bemoedigend moment. Op de begrafenis van Jennifer ging er bijvoorbeeld een roodborstje – in onze familie een teken van een overledene – op Jennifers graf zitten. Later die week achtervolgden twee roodborstjes mij en mijn vriend. Dat was heel bijzonder.

Ik heb autisme en lichte psychose-klachten, waardoor ik schimmen zie en stemmen hoor. Op het moment dat die heftig zijn, zoek ik de aanwezigheid van God. Dan pak ik mijn bijbel erbij of zet ik muziek aan. Ik voel me dan veiliger en heb het gevoel dat Hij erbij is. Als corona straks voorbij is – en alles weer mag – zou ik zelf ook graag belijdenis doen. Daartoe heeft Jennifer mij geïnspireerd.”

Beeld: Nathalie van der Straten-Folkersma