'Zijn hoofd ontploft van al dat Spaans en Engels'

Wij zijn behoorlijk onder de indruk van onze oudste, want in Nederland had ze een hartgrondige hekel aan school. Zo erg zelfs dat ze regelmatig boos uitviel over Karel de Grote, omdat door hem de ellende van het naar school gaan begonnen is. Hij heeft tenslotte de eerste scholen opgericht. Maar hier in Spanje heeft ze besloten dat ze echt haar best gaat doen. Hoewel ze nog niet zo goed Engels spreekt en het Spaans is weggezakt, heeft ze al vrienden gemaakt en doet ze er alles aan om goed bij te blijven. 

Op deze middelbare school wordt je eindniveau pas na het examen bepaald en dat is anders dan in Nederland, waar je na de basisschool al een advies krijgt. Daar ziet Olivia de voordelen wel van in; wie weet kan ze na de middelbare meteen door naar de pabo, zodat ze juf kan worden. Dat betekent wel dat ze over vier jaar ergens onderdak moet vinden om de school af te maken. Met zo veel nieuwe vrienden kan ze waarschijnlijk kiezen welke kamer ze wil.

Laurens vindt de verhuizing veel minder leuk; hij mist zijn vrienden in Nederland en hij ziet ertegen op om hier naar school te gaan. Toen we in mei gingen kijken vond hij het wel tof, vooral het klaslokaal waar je robots kunt maken en met de 3D-printer en lasersnijder kunt werken. Maar nu we echt in Spanje zijn, mist hij zijn Nederlandse vrienden en heeft hij het gevoel dat zijn hoofd ontploft van al dat Spaans en Engels. Hij is geboren in Mexico dus iedereen verwacht dat hij vloeiend Spaans spreekt, maar na vijf jaar Nederland is hij dat wel vergeten.

Voor de lessen echt beginnen, gaan we naar de kennismaking voor nieuwe leerlingen en hun ouders. Er zijn zeker honderd nieuwe kinderen, dus Laurens is niet de enige.

Even later maken we kennis met zijn juf en met vier andere nieuwe kinderen in zijn groep. De juf legt uit hoe het eraan toegaat op school en ik fluister in het Nederlands naar Laurens wat de juf zegt. Als ze zo uitgepraat is, zal ik de vragen stellen die hij heeft. Maar ineens voel ik een warme stroom tegen mijn bovenbeen. Simon heeft zijn eerste Spaanse luier aan en blijkbaar is de maat niet helemaal goed. Het voelt alsof alles naast de luier zit in plaats van erin. Ik moet echt eerst een verschoonplek vinden. Het is een school, dus genoeg wc’s, maar geen verschoonplekken. Tussen twee wasbakken in verschoon ik Simon, maak mezelf een beetje schoon en loop snel weer terug. Laurens kijkt diepongelukkig. “Waar was je nou?” fluistert hij. “Waar moet ik nou wachten op de schoolbus?” En: “Moet ik nou morgen wel of geen uniform aan?” De juf moet ondertussen weer door, maar een ander nieuw jongetje ziet Laurens staan en vraagt in gebrekkig Engels aan Laurens: “You like footbol? You like Fifa, we play? What is your name?” Laurens’ gezicht klaart op: “Yes, I am Laurens and yes, yes!” Als zijn nieuwe vriend er morgen ook is, moet het best goed komen.