'Ik was onder de indruk: zo veel passie om naar de kerk te gaan!'

We ontmoetten twee meisjes die in tegenstelling tot de meeste anderen niet alleen Frans spraken – Madagaskar was ooit een Franse kolonie –, maar ook Engels. Van deze twee vriendinnen was de één katholiek en de ander protestants. We besloten om met hen naar de protestantse kerk te gaan, het mooiste gebouw om te filmen. Sandrina, de protestantse, raadde ons aan om er vroeg te zijn. Ik dacht: oei, dat zal wel 9 uur worden, maar nee: de dienst begon al om 6 uur ’s ochtends en kon tot 8 uur of ook wel tot 8.30 uur duren. En om een plekje te bemachtigen kon je het beste maar om 5 uur aanwezig zijn! “En als je dat niet doet?” vroeg ik voorzichtig. “Dan zit je buiten”, antwoordde ze.

Ik dacht nog: het zal zo’n vaart niet lopen. Maar ja hoor: om 5 uur kwamen de eerste mensen al naar de kerk, om 6 uur begon de dienst, en om 8.30 uur was hij afgelopen – natuurlijk niet voordat er flink was gezongen én de buitenlandse gasten waren voorgesteld.

Zet dit even af tegen de kerken in Nederland… Er zijn er natuurlijk een paar die het lukt om vol te geraken, maar ik vraag me af hoe vol die zouden zitten als je er om 5 uur zou moeten zijn voor een plekje. Ik was echt onder de indruk van zo veel passie om naar de kerk te gaan.

Bij ons is na corona de kerkgang weer een stuk minder geworden. In Nederland, maar ook thuis. Hier zag ik weer wat ik miste. De gemeenschap! Er werd gekookt, kinderen liepen in en uit – heerlijk, zo’n kerk waarbij het niet uitmaakt waar je zit en hoe je eruitziet. Als er bij mij in de buurt zo’n kerk zou zijn… maar nee, dan moet de dienst toch wel echt wat later beginnen.