'Zorg ervoor dat je nooit afhankelijk bent van een man'

Een van de andere studenten is de Schotse Caroline. Ze heeft als journalist gewerkt voor een bekende Britse krant, waarvoor ze de hele wereld over reisde. Samen met een vriendin volgt ze een paar weken taalschool. Haar man heeft ze thuisgelaten – tenminste, dat denk ik, want ze heeft het niet veel over hem. Ze vertelt alleen dat aan hem nooit werd gevraagd wie er voor de kinderen zorgde als ze gelijktijdig op reis waren. Blijkbaar een onderwerp dat haar erg dwarszit, want zodra ze hoort dat ik ontslag genomen heb om Miguel voor zijn droombaan te volgen naar Spanje, kijkt ze hem met vuurspuwende ogen aan. En ze vertelt mij onomwonden dat ik knettergek ben en nooit afhankelijk moet zijn van een man en toch zeker niet de hele dag thuis moet gaan zitten moederen.

Caroline schreef meerdere artikelen voor de krant over hoe mannen de kansen van vrouwen verkleinen. Inmiddels hebben we het in het Spaans over ‘de werkvloer’; hoe je bijvoorbeeld loonsverhoging kunt vragen en welke regels er in Spanje gelden rondom zwangerschaps- en ouderschapsverlof. Via een luisteroefening horen we hoe de Spaanse overheid probeert mannen meer betrokken te krijgen bij het ouderschap. Ik zie Caroline woest kijken naar mijn Miguel, die toevallig in Spanje werkt en dus ook wel een verschrikkelijke macho moet zijn. Miguel houdt wijselijk zijn mond en verwacht dat het straks wel ergens anders over zal gaan. Maar helaas voor hem stelt de docent aan het einde van de les voor om Miguel een eerlijke kans te geven en hem morgen te interviewen over of en hoe hij werk en gezin combineert.

Die nacht slaapt Miguel slecht, omdat Simon een paar keer wakker wordt. Hij wil zich eigenlijk ziek melden, maar hij moet mee van mij. De deelneemsters zijn voorbereid en de journalist heeft haar notitieblok met interviewvragen in correct Spaans al openliggen. We gaan netjes het rijtje af en Caroline begint. “Miguel, wat doe jij eigenlijk thuis?” “Eh, ja gewoon, wat er gedaan moet worden. Als ik geen zin heb in koken, bestel ik misschien een keer een pizza, maar verder gewoon wat er nodig is.”

Ik ben als tweede aan de beurt en stel mijn zorgvuldig voorbereide vraag: “Miguel, wat doe je op je werk om je collega’s te stimuleren tijd voor hun gezin te nemen?” Miguel zegt dat hij het prettig vindt om flexibel te zijn. Dus als een collega een keer wat eerder naar huis moet omdat een kind ziek is of omdat een partner weg moet, is dat geen probleem. “Trouwens,” vult hij aan, “voor mezelf is het ook handig als mijn collega’s flexibel zijn wanneer Erika weer eens een paar dagen van huis is.” Ik zie Caroline verbaasd kijken; blijkbaar is Erika óók weleens weg.

Gelukkig weet ik hoe het echt zit met Macho Miguel: ondanks dat hij mij meenam naar Spanje, is hij nog steeds de gewone Nederlandse familieman, die prima voor zijn eigen kinderen kan zorgen.