#Zwaar­ge­ze­gend

Een vriend heeft zeven mooie slungel zonen op een rij. Een prachtig plaatje, waar de buitenwacht zich aan vergaapt. Toch raadde hij me laatst: ‘Houd het er alsjeblieft bij drie. Het is zwaar, een groot gezin in deze tijd.’ Een ongevraagd advies, maar te veelzeggend om er boos om te worden.

Een vriendin bleek, vijf maanden na de eerste, zwanger van de tweede. Ze huilde aan de telefoon, want de baby buiten haar buik was 24/7 nadrukkelijk aanwezig. ‘Hoe moet ik dat dóén, met nog zo’n jankerd erbij?’ Haar uitroep echode na in mijn oren, toen ik een klein jaar later op Facebook een foto zag van twee keurig gekamde knulletjes, voorzien van de gebruikelijke hashtag: #proudmom. Ach ja, waarom niet. Zo spelen we massaal de rol van supermama en hebben nauwelijks in de gaten wat voor eenzijdig en verwrongen beeld we schetsen van het ouderschap. De gevolgen zijn sociale druk (bij mij moet de boel minstens zo perfect zijn als bij hen) en een gevoel van eenzaamheid (blijkbaar loopt het bij iedereen op rolletjes, behalve bij mij). Alleen de heel sterken onder ons hebben geen boodschap aan dergelijk geneuzel. 

Moeten we dan onze complete gezins sores op het wereldwijde web smijten? Liever niet. Maar misschien is het goed om als tegenwicht in het echte leven bewust openhartiger te zijn. Stel de vraag ‘Vind jij opvoeden soms ook zo heftig?’ 
en de meeste ouders branden los. Gun jezelf en de ander dit soort gesprekken van heilzame herkenning. En digitaal zouden we elkaar misschien een subtiele hint kunnen geven door een nieuwe hashtag te gebruiken: #zwaargezegend. Een boodschap zonder woorden: dit is een gelikte foto van een goed gelukt moment. De werkelijkheid is bij ons net zo ingewikkeld als bij jou.