Chillen in een bubbelbad

Het is onbegrijpelijk, vindt Jeisson, mijn Colombiaanse tolk. Op de derde verdieping van ons hotel staat een bubbelbad - groot genoeg voor twaalf man - de hele dag te bubbelen. “En niemand in het hele hotel die erin gaat!” Jeisson kan er niet bij.

Herinneringen

Jeisson groeide op in de sloppenwijken van Bogota, als het stille schoffie dat alles zag gebeuren. Revolvers in huis, dealende vriendjes, achtervolgingen door de politie of afrekeningen tussen gangs. Zelf was hij te slim en te voorzichtig om erbij betrokken te raken. Hij herinnert zich zijn zachte buurjongen Alejandro, die zo werd gepest en mishandeld dat hij zichzelf het leven benam. Of Cindy, de sadistische vriend van zijn zus die wist hoe je rivalen moest martelen. En zijn vader die radeloos voor zich uit staarde, nadat hij zijn moeder in elkaar had geslagen. Tenslotte herinnert hij zich de dag dat hij - dertien jaar oud - zijn eerste joint aangeboden kreeg. Twaalf jaar lang was hij verslaafd.

Leeg bubbelbad

Totdat hij zijn christelijke vrouw ontmoette die hem voorstelde aan God. Het veranderde zijn leven totaal. Nu heeft hij Engels gestudeerd, verdient zijn geld als tolk en woont met zijn gezin in een appartementje van dertig vierkante meter met, zo vertelt hij trots, een eigen koude douche.

Zolang ik als gast van zijn hulporganisatie in het hotel verblijf, mag ook hij gebruik maken van de voorzieningen. Dus elke ochtend voordat we samen ontbijten heeft hij al een uur getraind op fitnessapparaten van het hotel die verder door niemand worden aangeraakt. Daarna geniet hij bij het ontbijt van vers fruit en een dubbele espresso. De enige ‘verslaving’ die hij zichzelf nog toestaat. Als we ’s avonds na een dag hard werken bij het hotel afscheid nemen, loopt hij nog even mee naar de derde verdieping om daar met uitzicht over zijn stad een uurtje te bubbelen in een groot, leeg bubbelbad.