Een rolkoffer vol

Twintig minuten

We praten kort voor de camera, te kort om elkaars naam te vragen. Je had twintig minuten om je boeltje te pakken, vertel je. Een snelle zoen aan je man en nu, twee dagen later sta je hier. Alleen met je kinderen.

Alles kwijt

Je knikt naar de rolkoffer in je hand. Meer kon je niet meenemen. Het besef dat je alles kwijt bent laat je nu nog niet toe. Eerst hebben de kinderen wat eten en drinken nodig. Een hulpwerker schiet toe. Voortdurend kroel je door het haar van je zoontjes, het maakt ze rustig, jou ook. 

Als ik vraag wat je hebt meegenomen schud je met een glimlachje je hoofd. In de haast en paniek kon je niets beter bedenken dan een rolkoffer vol met speelgoed.