Ga naar submenu Ga naar zoekveld

'Dit wordt de eerste kerst zonder Don'

Winny’s man overleed aan corona

Voor Winny Trouerbach (72) wordt het dit jaar de eerste kerst zonder haar grote liefde Don, met wie ze meer dan 53 jaar samen was. Toch zit ze niet bij de pakken neer. ''In God vind ik vertrouwen, zekerheid en hoop.''

Deel:

“Ik leerde Don op mijn zeventiende kennen. Hij was stoer en erg knap. Het enige waar ik in het begin een beetje moeite mee had, was dat hij kleiner was dan ik. Toen we trouwden was hij degene met hoge hakken – die niet te zien waren door zijn wijde broekspijpen – en droeg ik platte sandalen. Don was net Napoleon. Hij mocht dan klein zijn, maar hij was sterk en krachtig: precies de persoon die ik nodig had.”

Corona

“Don leed aan hartfalen. Toen corona in de wereld kwam, waren we niet bang, maar wel voorzichtig. Ik dacht: als Don corona krijgt, gaat hij dood. Nadat we in aanraking waren geweest met een familielid dat positief was getest, duurde het niet lang voordat ik me ziek begon te voelen.

Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen, dat vind ik heel erg

Een paar dagen nadat bleek dat ik corona had, werd Don ook ziek. Ik schoot meteen in de regelmodus en stortte me op de verzorging. Toen ging het heel snel. Op een zaterdagmorgen in januari klom hij zelfstandig op de brancard en ‘s middags om half vier, toen hij naar de corona-afdeling werd gebracht, overleed hij. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen. Dat vind ik heel erg.”

Een ongelooflijke angst overviel me

“Dons overlijden voelde echt als een amputatie. Mijn anker, de man die me had gemaakt tot de vrouw die ik ben, ben ik kwijt. Mijn geloof in God heeft mij de eerste maanden veel steun gegeven, maar in augustus belandde ik in een zwart gat. Het geloof werd omgezet in twijfel en intens verdriet. Een ongelooflijke angst overviel me toen ik besefte dat ik Don niet meer kon omhelzen en mijn hoofd niet meer op zijn schouder kon leggen. Die angst is vergelijkbaar met het gevoel wanneer je je kind kwijt bent op de markt en je hem of haar niet meer terug kunt vinden.”

Terug naar de basis

“Ik wilde niet in dat rauwe verdriet blijven hangen en besloot om terug naar de basis te gaan. Ik nam contact op met oude vrienden van Don om herinneringen op te halen. Zo was Don toch nog dichtbij. Ook praatte ik met lotgenoten en ga ik regelmatig naar Dons graf. Ik vind ik het daarnaast fijn om me op mijn werk te storten. Ik krijg Don er niet mee terug als ik in twijfel of verdriet blijf hangen.

Mijn verdriet wordt steeds vaker omgezet in dankbaarheid. Ik ben blij dat Don niet hoefde te lijden en dat we een prachtige tijd hebben gehad. Sinds een paar maanden kan ik weer van mijn kinderen en kleinkinderen genieten. Dat lukte me eerst niet meer, ondanks de liefde die ik van hen kreeg. Mijn kinderen hebben mij fantastisch opgevangen in deze moeilijke tijd, net zoals de familie van Don. Ik ben hen daar heel dankbaar voor. Dat ik ook een aantal keer ben teruggegaan naar de kerk waar we vroeger heengingen, werkt heel helend.”

Eerste Kerst zonder man

“De eerste kerst zonder Don staat nu voor de deur. Ik zou liegen als ik zeg dat dat me niet zwaar valt. Vorig jaar haalde ik van alles uit de kast omdat Don veel van lichtjes hield. Dit jaar lukt het me niet om kerst op deze manier te vieren. Daar word ik te verdrietig van. Maar wat ik geleerd heb, is dat het niet helpt om alleen maar bezig te zijn met het intense verdriet wanneer je de liefde van je leven verliest.

Die rouw is er en dat is een vreselijk gevoel, maar ik heb ervaren dat je samen met God je twijfel en verdriet kunt omzetten in hoop en leven. De tekst op Dons graf is hierbij voor mij heel inspirerend: ‘He will be standing firm like a flourishing tree, planted by Gods design, deeply rooted by the brooks of bliss, bearing fruit in every season of his life. He is never dry, never fainting, ever blessed, ever prosperous.’ – Psalm 1:3.

Geschreven door

Ruth Blankesteijn-Petri

--:--