‘Ik denk dat gastvrijheid een gave is’
Sonja’s huis is een toevluchtsoord voor mensen uit de buurt
Zet de deur van je huis maar open. Toen Sonja Kingma deze zin als boektitel zag, liet de gedachte haar niet meer los. En op een dag deed ze het: ze zette de deur van haar huis open. Letterlijk. Nu is ‘Sons Koffiehuis’ een begrip in de buurt. En een toevluchtsoord voor mensen die wel wat steun kunnen gebruiken.
De gezellige ‘rommelwinkel’ onder de overkapping in de voortuin van Sonja valt meteen op als je naar de voordeur loopt. Straks even snuffelen, denk ik. Als ik aanbel, zie ik op het keukenraam de tekst ‘Voel je thuis, welkom in ons huis!’. Het kan niet missen: dit is het gastvrije huis van Sonja Kingma, bij buurtgenoten beter bekend als ‘Sons Koffiehuis’. Natuurlijk krijg ik koffie van Sonja, en natuurlijk volgt er dan een goed gesprek over het hoe en waarom van haar missie: gastvrij zijn voor de buurt.
Ik zie in elk mens wel iets moois
“Ik heb er een hekel aan als mensen van alles zeggen, maar niets doen. De wereld is vol van mooie woorden en preken. Maar als je wilt verkondigen dat God goed is, moet je eerst je leven gedeeld hebben. Want als iemand geen brood heeft, kan hij daar niets mee. In deze buurt is veel stille armoede en eenzaamheid. Als je erin zit, ga je dat zien. Dus dacht ik: ik ga hen uitnodigen. Gewoon op straat. De postbode bijvoorbeeld, van wie ik wist dat ze het heel moeilijk had. Nu komen hier elke donderdagochtend een aantal buurtgenoten samen. Ze vertellen elkaar waar ze mee zitten en helpen elkaar. Ik ben degene die faciliteert. Ik luister vooral. En ik vind niks gek, mensen weten: zij kan alles hebben. Soms zegt iemand: ‘Jij hebt ook geen oplossing, hè.’ Nee, maar ik kan wel luisteren en dat helpt al heel veel. En ik ben trouw. Trouw aan mensen. Ik sta er altijd.
Ik doe één ochtend in de week mijn huis open, maar ik ben eigenlijk altijd wel bereikbaar. De maandag probeer ik zoveel mogelijk voor mezelf te houden, om te lezen en te schrijven. Maar ik vind het heel lastig om te zeggen ‘nu even niet’, per WhatsApp wel, maar aan de deur? Nee... Gastvrijheid is een gave, denk ik, het zit in me. Als de bel gaat, gaat bij mij het kraantje open. Dan denk ik: o wat leuk! Kom binnen! Ik zie in elk mens wel iets moois. Dit past echt bij me. Ik word hier geen dag ongelukkig van, maar het is ook intensief. Het is je leven investeren, maar ik wil niet anders.
Little Free Pantry
Op een gegeven moment bracht een vriendin mij op het idee van een deelkastje. ‘Little Free Pantry’ wordt dat wel genoemd. Daarin doe je dan wat boodschappen uit de supermarkt voor mensen die dat goed kunnen gebruiken. Ik regelde meteen een kastje, zette het in de tuin en maakte daar op Facebook reclame voor. Er werd al snel gebruik van gemaakt maar er is ook schaamte. Als ik mensen vaker zie, ga ik een praatje met ze maken. Hoe komt het dat je hier komt? Vaak vertellen ze hun verhaal wel. Mensen die zelf iets over hebben komen dat hier in het kastje leggen. Dat gaat vanzelf. Ik heb ook een rommelwinkeltje in de voortuin. We hadden een keer rommelroute en toen is dat blijven staan. Ik merkte dat het voor mensen makkelijker is om een gesprek aan te gaan als ik bezig ben in dat winkeltje. Dan knopen ze makkelijker een praatje aan en van het een komt dan het ander. Nu weet ik wie in de buurt wel wat hulp kan gebruiken, geestelijk of materieel. Ik maak weleens een lijstje van spullen die nodig zijn en dat zet ik dan op Facebook, dat gaat altijd goed. Met Kerst en Pasen maak ik pakketten voor gezinnen die ik ken en die het hard nodig hebben en dat zet ik dan bij hen voor de deur. Dat zijn gezinnen die niet rondkomen, maar ook niet in aanmerking komen voor de voedselbank.”
Ze weten allemaal dat ik christen ben
“Inmiddels leef ik van giften. Toen ik met vijf kinderen door een echtscheiding in de bijstand kwam en dit ging doen, zeiden mijn vriendinnen: dan gaan we je steunen, want wat jij doet is zo belangrijk, dat mag niet stoppen. Toen heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een sponsorbrief geschreven. Wie wil mij steunen? Twee maanden later zat ik boven mijn uitkeringsniveau. Het is wijkwerk geworden, tegenwoordig word ik ingeschakeld door buurtzorg en de thuiszorg. ‘Jij doet tenminste wat’, zeggen ze dan.
Ik heb het op de ochtenden niet vaak over het geloof, maar ze weten allemaal wel dat ik christen ben. Ze vragen ook weleens waarom ik dit doe en dan vertel ik dat wel. Ik kan niet om Jezus heen hè! Soms zeg ik, als iemand veel problemen heeft: ‘Ik weet hier ook niet zo goed raad mee, maar daar heb ik een God voor.’ O ja, zeggen ze dan. Verder ben ik voorzichtig hoor, ik wil niets opleggen of aversie kweken. Ik wil vooral de stabiele persoon zijn in hun leven, dat zegt genoeg, denk ik. Ik heb ook vaste bidders. Zelf ben ik niet zo’n stilzitter, ik bid de hele dag door, terwijl ik bezig ben met van alles.”
Verschil maken
“Het zou zo mooi zijn als er op meer plekken huizen zijn waar de deur open staat. Dat hoeft natuurlijk niet zoals ik het doe, want dat is wel intensief. Maar geef er je eigen invulling aan, wees laagdrempelig, dan komen de mensen vanzelf. Je moet er geschikt voor zijn, ja, maar je kunt ook te snel denken: ik kan dat niet. Jij kunt het verschil maken, al is het alleen al met een vriendelijk woord of een glimlach. Christenen hebben daarin een roeping, vind ik. Ze hebben een God achter zich! Dus wat kan je gebeuren? Wij hebben geen recht om zuur te doen.
We beschermen ons eigen hachje steeds maar tegen de buitenwereld, maar zet jezelf ook eens opzij! We leven in onze eigen mooie wereld en we ketsen te veel af. Jezus deed dat niet, hij bracht tijd door met mensen aan de onderkant. Wij hebben te vaak geen tijd. Als christenen ergens verschil kunnen maken is het daar: geef behalve je tienden van je geld, ook je tienden van je tijd. Sinds ik dit doe, kom ik nooit tekort. God zorgt voor je, zodat jij kan zorgen voor anderen. Daar ben ik vast van overtuigd.”
Wil jij Sonja steunen? Kijk op sonskoffiehuis.nl of haar Facebook.
