'Mijn kinderen zijn klaar met God, maar gelukkig is God nooit klaar met hen!'

Marjon vraagt zich al twintig jaar af wat de oorzaak van de kerkverlating van haar zoon en dochter kan zijn geweest. “We hebben vijf kinderen en ze hebben allemaal dezelfde opvoeding gehad. Ik vind het soms moeilijk te begrijpen dat twee van onze kinderen ervoor hebben gekozen om hun opvoeding te vergeten en een leven zonder God te gaan leven.”

Marjon vermoed dat verschillende factoren de oorzaak van deze breuk zijn geweest en denkt dat een wat onhandige actie van haar predikant zoon Hans* (40) het laatste duwtje heeft gegeven. Marjon: “Toen Hans zeventien was, kregen wij hem met pijn en moeite naar de catechisatie. Juist in dat jaar kreeg hij catechisatie van onze predikant, een man waar Hans niet zo goed mee overweg kon. De dominee vroeg aan de jongeren wie uit zichzelf naar catechisatie was gekomen en wie er was gedwongen. Een vraag die je, naar mijn idee, niet zou moeten stellen aan zeventienjarige jongens, die in een fase zitten waarin alles stom en niet cool is. Mijn zoon en twee andere jongens, staken hun hand op. De dominee zei vervolgens dat ze niet meer hoefden te komen.”

Kinderen niet meer naar de kerk

Of alles anders zou zijn gegaan als de dominee het anders had aangepakt weet zij niet, maar vanaf dat moment ging het hard de ‘verkeerde’ kant op, herinnert Marjon zich. “Hans verloor zijn laatste beetje interesse in het geloof en bleef op zondagmorgen steeds vaker in zijn bed liggen. Met de uitspraak van de dominee in zijn achterhoofd, liet hij zich niet meer door ons naar de kerk sturen.

Toen onze dochter enkele jaren later in zijn voetsporen trad en eveneens met God en de kerk brak, kwam dat minder hard en onverwachts aan dan toen onze oudste zoon zich van God afkeerde. Ik heb lang gedacht dat dit een fase in de ontwikkeling was en dat het vanzelf weer goed zou komen als ze wat ouder waren. Ik hoopte dat ze er op den duur achter zouden komen dat een leven met God rijker is dan een leven zonder Hem, maar ik wacht al twintig jaar tevergeefs op dit moment.”

Geen vijandschap

Toch ervaart Marjon bij haar zoon gelukkig geen vijandschap over God en het geloof. “Hans vindt de Bijbel te onwaarschijnlijk om voor waarheid aan te kunnen nemen en loopt vast op de, in zijn ogen, tegenstijdigheden in de Bijbel. Ook kan hij niks met gebeurtenissen in de Bijbel, die in zijn ogen onmogelijk zijn, zoals het verhaal van de pratende ezel van Bileam. Zijn verstand staat het geloven in de weg.

Onze middelste zoon is de enige die nog wat kan zeggen over dit onderwerp. Hij heeft ADHD en neemt geen blad voor de mond. Doorlopend getuigt hij over zijn geloof en om de één of andere reden pikken mijn zoon en dochter het van hem.”

Vragen

“Als ouders vraag je je doorlopend af wat we anders hadden kunnen doen. We konden onze zoon toch moeilijk uit zijn bed sleuren en onder dwang naar de kerk laten gaan?”, verzucht Marjon. “We hebben onze kinderen voorgeleefd hoe Jezus wil dat wij leven en hebben ze veel over God en onze persoonlijke relatie met Hem verteld.

De levensgewoonten van onze zoon en dochter zijn totaal anders dan wij gewend zijn

Gelukkig mag ik met God over mijn kinderen praten, nu het andersom niet meer kan. Ik weet dat God mijn kinderen kent en dat Hij ze nooit zal loslaten, ook al dwalen ze bij Hem vandaan. We hebben ze ooit laten dopen en aan de belofte die God tijdens de doop aan onze kinderen gaf, houden wij ons vast.”

Eigen verantwoordelijkheid

“De levensgewoonten van onze zoon en dochter zijn totaal anders dan wij gewend zijn, vertelt Marjon. “Vijftien jaar geleden was ik nog in shock als ik hoorde dat ze op zondag naar een pretpark gingen, maar nadat ik er een keer over in gesprek probeerde te gaan werd mij duidelijk dat dat juist averechts werkt. Het laatste wat ik wil, is mijn kinderen voorgoed van me afstoten door de hele tijd met een opgeheven vingertje naar ze te wijzen.”

Omdat Marjon haar kinderen niet meer kan bereiken met de Bijbel, probeert zij door middel van haar levenshouding iets mee te geven van Gods liefde. “Toen ze nog thuis woonden, legde ik regelmatig een briefje met een mooie tekst of een gedichtje op hun kussen, maar toen ze eenmaal de deur uit waren, bleef er voor mij niks anders over dan bidden. Ik ben gaan beseffen dat bidden het belangrijkste redmiddel is dat er bestaat.”

Advies

Marjon heeft in de loop van de jaren veel geleerd. Wat de beste manier is om met de kerkverlating van kinderen om te gaan, weet ze niet. Wel wil ze heel graag ouders die met dezelfde vragen worstelen bemoedigen: “Ik zou willen adviseren om niet tegen je kinderen te preken en met wetten en regeltjes te strooien. Probeer om met je kind in gesprek te blijven en laat je hart en je deur wagenwijd voor ze openstaan, ook al maken ze keuzes waar je verdriet van hebt.

Blijf met God in gesprek over je kinderen en deel alles met Hem. Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om het geloof voor te leven en door middel van jouw onvoorwaardelijke liefde, je kinderen een glimp van de oneindige liefde van God te laten zien.”

God staat op de uitkijk om mijn kinderen te verwelkomen

“Ik zou niet zonder God kunnen leven en vraag me regelmatig af hoe mijn kinderen het volhouden om zonder Hem te leven”, geeft Marjon toe. “Ik ben bang dat ze er pas achter zullen komen op het moment dat het zwaar weer wordt in hun leven. Daarom hoop ik van harte dat ik er tegen die tijd nog ben en ze liefdevol kan opvangen en op God wijzen. Net als dat mijn hart altijd voor mijn kinderen open zal blijven staan, staat God ook op de uitkijk om mijn kinderen te verwelkomen; ze zijn altijd welkom om bij Hem terug te komen.”

* De namen in dit artikel zijn gefingeerd

Lees ook: Hoe krijg ik mijn kind de kerk weer in?