‘Mijn zoontje van vier zei opeens: ‘Ik denk dat papa naar de hemel gaat’

“Mijn man Henry kreeg in de zomer van 2017 pijn in zijn onderrug. Omdat de huisarts vermoedde dat hij zich, door zijn kantoorbaan, een verkeerde houding had aangemeten, stuurde hij hem naar een fysiotherapeut. Ik had hier mijn twijfels bij, want ondanks zijn zittende beroep, bewoog Henry veel. Eenmaal onder behandeling van de fysiotherapeut, werden zijn klachten steeds erger.

Toen de pijn begon uit te stralen naar zijn been, is Henry opnieuw naar de huisarts gegaan. Deze keer had hij een andere huisarts en werd er gedacht aan een hernia. De volgende dag moest Henry naar het ziekenhuis om een scan van zijn rug te laten maken. Ik herinner me nog dat we onderweg in de auto zaten te balen dat hij misschien een hernia had, want daar zou hij een hele tijd zoet mee zijn. Achteraf dachten we: was het maar een Hernia. Tijdens de onderzoeken kregen wij te horen dat er een tumor in zijn onderrug zat. Deze boodschap zette ons leven compleet op zijn kop.”

Ongeneeslijk ziek

“Henry moest in het ziekenhuis blijven en ik vertrok verslagen naar huis. Thuis ging ik meteen googelen naar alles wat met een tumor in de onderrug te maken kon hebben. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik las dat een tumor op die plek, duidde op een agressieve vorm van kanker of een uitzaaiing. 

Henry werd uitgebreid onderzocht en het werd al snel duidelijk dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij bleek longkanker te hebben, met uitzaaiingen naar zijn rug. We kregen een folder mee naar huis, waarin stond dat negentig procent van de patiënten met deze vorm van kanker binnen een jaar komt te overlijden. We geloofden echter, en dat doe ik nog steeds, dat we een God hebben Die wonderen doet en we besloten op Hem te vertrouwen.”

Hij had onze kinderen zo graag willen zien opgroeien

“Henry kreeg chemotherapie, bestralingen, immunotherapie en pillen, maar geen enkele behandeling sloeg aan. Hij ging steeds verder achteruit en uiteindelijk raakte hij verlamd. Henry was er tot in de week voor zijn sterven van overtuigd dat het weer goed zou komen met hem. Hij vertrouwde erop dat God zijn gebeden zou verhoren en een wonder zou doen. Maar hij wist ook dat Gods plannen weleens anders zouden kunnen zijn dan die van ons. Toen hij besefte dat hij zou gaan sterven, heeft hij het heel moeilijk gehad en was hij erg verdrietig; hij had onze kinderen zo graag willen zien opgroeien.” 

Watergraf

“In de periode voor zijn sterven, spraken we met de kinderen over de dood en over de hemel. We probeerden het zo eenvoudig mogelijk uit te leggen, want de kinderen waren nog maar twee, vier en zes jaar. We vertelden dat papa alvast naar de hemel zou gaan, maar daar op ons zou wachten en ons een rondleiding zou geven als wij daar ook zouden komen.

Ik vroeg aan Henry of hij bang was om te sterven en hij antwoordde: ‘Nee, ik ben al in het watergraf geweest.’ Hij bedoelde hiermee zijn doop in april 2016. Vanaf het moment dat hij zijn hart aan God gaf, was zijn geloof een voorbeeld voor mij. Hij was zo overtuigd van zijn redding.”

Ik denk dat papa naar de hemel gaat

“Toen ik de avond voor het sterven van Henry de kinderen naar bed bracht zei mijn zoontje van vier opeens: ‘Ik denk dat papa naar de hemel gaat.’ Ik was daar nog lang niet aan toe en zei tegen hem: ‘Voorlopig nog niet, hoor. We gaan eerst nog heel veel leuke dingen met papa doen!’ 

Henry was die dag jarig en we waren dankbaar dat wij zijn vijftigste verjaardag nog konden vieren. We zeiden tegen elkaar: ‘Wat is God toch goed voor ons!’ Die avond las ik met Henry uit de Bijbel in Johannes 14. ‘Toevallig’ ging het in dat gedeelte over de belofte van Jezus, waarin Hij zegt dat Hij naar de hemel zou gaan om een plaats te bereiden. Na het lezen zei Henry: ‘Ik denk dat mijn huis bijna klaar is.’ Het was de tweede keer die avond dat zoiets werd gezegd en ik werd er geïrriteerd door. Ik kon hem nog niet loslaten.”

De normale dingen mis ik het meest

“Ik bleef in die periode zoveel mogelijk thuis, maar net toen ik de volgende morgen de kinderen naar school bracht, is Henry toch nog onverwachts overleden. De artsen vermoedden dat er een longembolie naar zijn hart is geschoten. Ik heb het er erg moeilijk mee gehad dat ik niet bij hem was tijdens zijn laatste momenten. 

Jong weduwe

In de eerste periode na zijn overlijden werd ik geleefd, maar toen het ‘normale’ leven weer begon, kwam het gemis extra hard binnen. Vooral als de kinderen ’s avonds op bed liggen, mis ik Henry. Dat waren de momenten dat wij samen op de bank zaten, de dag bespraken of samen een spelletje deden. Het zijn vooral de ‘gewone dingen’ die ik erg mis.

Ik besprak altijd alles met Henry, maar tegenwoordig bespreek ik alles met God. Ik zit ’s avonds veel in mijn Bijbel te lezen en te bidden. Hierdoor is mijn relatie met God veel sterker geworden. Door middel van kleine bemoedigende voorvallen en toepasselijke Bijbelteksten, laat God mij weten dat Hij voor ons zorgt en bij ons is.”

Regenboog

“Vorige zomer heeft onze oudste zoon Abel een fiets voor zijn verjaardag gekregen. Henry beloofde hem toen dat hij hem zou leren fietsen als hij weer zou kunnen lopen. Een belofte die laat zien dat hij bleef geloven in een wonder. Nadat Henry was gestorven wilde Abel niet meer op zijn fiets fietsen. Op een dag ben ik samen met hem voor dit grote kinderprobleem gaan bidden. Abel besloot het gebed, door te zeggen dat als God een regenboog gaf, hij zou gaan fietsen.

Bij mij kwam mijn ongeloof meteen naar boven, want ik dacht dat het op niets zou uitlopen. Abel heeft tien minuten in onze tuin staan wachten op de regenboog. Op een gegeven moment zei ik tegen hem: ‘Misschien zit God wel op jou te wachten en moet je eerst fietsen voordat er een regenboog komt.’ Daar moest hij even over nadenken, maar uiteindelijk fietste hij een rondje over de parkeerplaats. Op het moment dat hij terugkwam fietsen, verscheen er een prachtige regenboog in de lucht. Dat was wel zo`n gigantische knipoog van God. Ik voelde Gods nabijheid en Zijn zorg zo sterk op dat moment.”

Papa heeft geen kanker meer

“Het is inmiddels een half jaar geleden dat Henry naar de hemel is gegaan. Over het algemeen ben ik gelukkig. Er zijn natuurlijk veel verdrietige momenten. In de beginperiode overheerste dat verdriet, nu zijn het meer momenten geworden.

Het was erg moeilijk om Henry zo te zien lijden. Abel zei twee dagen nadat Henry was gestorven: ‘Nu heeft papa geen kanker meer, hè?’  Zo is het precies. Hoe erg we hem ook missen, hij heeft nu geen pijn meer en mag voor altijd gelukkig zijn. Onze tijd komt nog en tot dat moment draagt God ons.”

Lees ook: ‘Tijdens onze vakantie op Ameland voelde mijn man iets knappen in zijn hoofd’