Mijmeringen over de maanlanding in 'Apollo 10½: A Space Age Childhood'

Sommige kijkers vinden dat saai, wat best begrijpelijk is, maar persoonlijk ben ik er gek op. Linklaters films hebben vaak een literaire kwaliteit, met veel autobiografische elementen en een filosofische inslag. In zijn meesterwerk Boyhood volgen we de complete schoolcarrière van een heel gewone Amerikaanse jongen. In de trilogie Before Sunrise, Before Sunset en Before Midnight keren we steeds terug naar hetzelfde verliefde stel, met tussenpozen van tien jaar. En in de komedie Everybody Wants Some!! blikt de filmmaker nostalgisch terug op zijn eigen studententijd.

Nostalgisch is een omschrijving die zeker ook van toepassing is op Linklaters nieuwste, de animatiefilm Apollo 10½: A Space Age Childhood. Daarin schetst hij een portret van de plek waar hij opgroeide: een buitenwijk van Houston, Texas, in de jaren zestig. Hoofdpersoon is de tienjarige Stan, wiens vader bij NASA werkt, net als bijna alle vaders in de buurt. De hele omgeving is in de ban van de eerste bemande maanreis die bijna zal plaatsvinden.

Rode draad in de film is een fantasie van Stan, waarin hij heimelijk de kans krijgt om zelf ook naar de maan te vliegen. Maar belangrijker zijn de vele details die we meekrijgen over deze specifieke tijd en plaats. In voice-over vertelt de volwassen Stan over schoolpleinspelletjes, sportwedstrijden, uitjes, popsongs, tv-programma’s. Het is soms net of Linklater naast je op de bank is gekropen met zijn plakboek en maar herinneringen blijft oprakelen.

Is dat spannend, of urgent? Niet echt. Maar wel charmant en aanstekelijk. De film ziet er bovendien prachtig uit: de beelden werden eerst met echte acteurs gefilmd en daarna pas bewerkt tot animatie, wat een mooi, licht vervreemdend effect geeft. Ideaal voor een nostalgische mijmering.