52 dagen gegijzeld door Hamas: EOdoc 'Holding Liat' zoekt men­se­lijk­heid na terreur

Na 52 dagen in gevangenschap komt Liat vrij. Fysiek is ze bevrijd, maar innerlijk worstelt ze nog dagelijks met wat ze heeft meegemaakt. De aangrijpende documentaire laat zien hoe Liat probeert te leven met het trauma van de ontvoering.

Persoonlijk portret

Wat begint als een verslag van de pogingen om Liat en Aviv terug te halen, groeit uit tot een intiem portret van een familie in crisis. In een situatie die alle menselijkheid lijkt te verdrijven, proberen zij toch mens te blijven. De film toont onder meer hoe de familie via de Amerikaanse ambassade alles op alles zet om Liat thuis te krijgen. Elk gezinslid verwerkt het verlies en de machteloosheid op zijn eigen manier. Sommigen verliezen hun vertrouwen in de goedheid van ‘de ander’; anderen blijven geloven in verzoening.

Achtergrond en betekenis

In de nasleep van 7 oktober is het gesprek over de gijzelaars en slachtoffers van Hamas’ aanslagen steeds meer gepolariseerd geraakt. Waar de beelden van ontvoerde Israëli’s aanvankelijk symbool stonden voor collectieve verontwaardiging, worden ze nu door sommigen met onverschilligheid of zelfs vijandigheid ontvangen.

Holding Liat, geregisseerd door Brandon Kramer – een verre verwant van de familie – herinnert eraan dat de huidige situatie niet te begrijpen is zonder terug te kijken naar die dag van geweld. De film laat niet alleen het persoonlijke leed zien, maar ook hoe de nasleep van de aanslagen doorwerkt in het maatschappelijke en politieke debat.

Brandons camera legt de rauwe pijn vast van Liats ouders, Yehuda en Chaya, die in de VS machteloos wachten op nieuws over hun dochter. Hij toont ook hoe binnen één gezin emoties en overtuigingen botsen: Yehuda probeert zelfs in zijn verdriet de pijn van Palestijnen te erkennen, terwijl kleinzoon Netta, die de aanval overleefde, niets dan woede voelt. Het laat zien hoe rouw, rechtvaardigheidsgevoel en vergeving naast elkaar kunnen bestaan – en hoe moeilijk dat is.

Verdriet, woede en hoop

Holding Liat laat zien hoe binnen één gezin verdriet, woede en hoop op totaal verschillende manieren worden beleefd. Toch blijft de liefde tussen hen overeind. EO-hoofdredacteur Journalistiek en Documentaires Hans van der Linden zegt daarover: “Holding Liat laat zien waar we met EOdocs naar zoeken: menselijkheid. Ook wanneer angst en wantrouwen overheersen. Voor vergeving is het nog te vroeg, maar nabijheid en verbinding zijn misschien de eerste stappen daarnaartoe. Deze film toont hoe geloof, hoop en liefde zichtbaar worden als het leven breekt. En hoe vergeving soms begint met de moed om de ander als mens te blijven zien. Dat is precies wat Liat probeert te doen. Ik hoop dat haar houding anderen inspireert hetzelfde te durven.”

• Twee jaar na de aanval van Hamas: Terug naar de kibboets Kfar Aza’

  Twee jaar na de aanval van Hamas: Terug naar de kibboets Kfar Aza’

De kracht van hoop

De documentaire kiest geen politieke kant, maar stelt de mens centraal. Juist in een tijd van verharding wil de EO ruimte geven aan verhalen die hoopvol en eerlijk zijn – verhalen die nuance brengen, begrip uitnodigen en laten zien wat ons als mensen met elkaar verbindt. Hoop is geen naïeve gedachte, maar een bewuste keuze om niet toe te geven aan wanhoop. En liefde toont zich misschien wel het krachtigst in de bereidheid om de ander als mens te blijven zien.

Voor regisseur Brandon Kramer kreeg Holding Liat een uitzonderlijk persoonlijk karakter. Nadat zijn nicht werd ontvoerd, stond hij ineens midden in het verhaal dat hij vastlegde.“Dit was de moeilijkste film die ik ooit heb gemaakt,” vertelt hij. “Nog nooit maakte ik een film over familie, over mensen van wie ik houd. Nog nooit was ik zo dichtbij het trauma dat zich in real time ontvouwde.” Brandon en zijn broer Lance probeerden recht te doen aan de complexiteit van het moment – niet door te oordelen, maar door te laten zien wat menselijkheid betekent in een tijd van angst en verdeeldheid.

Internationale erkenning

Holding Liat kreeg internationale erkenning en won meerdere prijzen, waaronder de Berlinale Documentary Film Award, de Grand Jury Critics Choice Award op het Hot Springs Documentary Film Festival en de Brizzolara Family Foundation Award voor films over conflict en verzoening.