'Af en toe flink de schaar erin is de enige optie'

De kapster, een dame met pit, had al een keer eerder mijn haar geknipt. Ze had in minder dan vijftien minuten mijn haar gewassen, geknipt en geföhnd en toen was ik best tevreden met het resultaat. Wat op zich knap is, want er valt maar weinig te beginnen met mijn futloze haar. Dus onlangs ging ik weer. Helaas wist ze toen in dezelfde tijd mijn haar dus zo gigantisch te verpesten, dat ik nooit meer naar haar toe ga.

In Nederland vond ik het al moeilijk een kapper te vinden die begreep wat ik wilde, maar in een ander land is dat nog lastiger. Toen we nog in het traditionele zuiden van Mexico woonden – waar de vrouwen dik, lang haar hebben – was het onmogelijk om een korte, vrouwelijke coupe te laten knippen. Nadat ik daar het eerste jaar niet naar de kapper was geweest en mijn haar zo lang was dat mensen vroegen waarom ik er zo slecht uitzag, moest ik wel ingrijpen. Daarom heb ik vanaf dat moment vijf jaar lang zelf mijn haar geknipt. Dat lukte best aardig, al zeg ik het zelf. Het was hip, met langere lagen aan de voorkant en van achteren opgeknipt. Eenmaal terug in Nederland ging ik weer gewoon naar de kapper. Hoewel ik het stiekem nog weleens zelf heb geknipt, omdat het dan toch net niet was hoe ik het wilde.

En nu sta ik alweer een paar avonden te twijfelen voor de spiegel of ik de schaar er zelf weer in zal zetten. Want erger dan dit kan het toch niet worden. Maar hier in Spanje, waar alle vrouwen er op en top verzorgd uitzien en op elke hoek van de straat wel een kapper zit, hoef ik dit probleem natuurlijk niet zelf op te lossen. Daarom heb ik online toch maar een afspraak gemaakt.

Als ik op de afgesproken tijd bij de kapper kom, blijkt dat ik een afspraak bij de barbier heb geboekt. Mijn haar is dan wel kort, maar een mannenkapper is wat overdreven. Gelukkig heeft de kapster genoeg tijd en knipt ze ook vrouwen. Ik leg uit dat ik graag een strakke boblijn wil. De kapster gaat aan de slag, maar na het wassen kijkt ze een tijdje naar het uitgekamde haar. Dan vraagt ze of ik misschien zelf mijn haar heb geknipt. Er zijn namelijk zulke rare stukken uit aan de zijkant. “Nee,” antwoord ik, “met meer dan vijf jaar ervaring zou ik het zelf echt netter knippen.” Niet-begrijpend kijkt ze me aan en ze stelt voor om er maar een bob met laagjes van te maken, dan wordt het meteen wat voller en zie je niets meer van de scheve stukken.

Hoewel ik vroeger droomde van lang, golvend haar, heb ik helaas niets anders dan dit steile, slappe, futloze en sluike haar. Het soort waar ze in tv-reclames een oplossing voor hebben, maar wat in het echt niet werkt. Af en toe flink de schaar erin is de enige optie. Ik knik daarom maar naar de kapster dat ze er het beste van moet maken.