Aida kwam los van een negatief zelfbeeld

Aida komt niet uit een christelijk nest: “Mijn ouders stuurden me wel naar een christelijke school, maar verder niet. Zij moesten in hun jeugd naar de kerk en dat wilden ze ons besparen. Dat idee bleven we houden, in traditionele kerken is er nog veel dat moet en niet mag, dat schrikt ons af.”

“In 2017 kwamen mijn partner en ik tot geloof. Een collega van mijn man ging naar een kerk in Amersfoort en ze spraken daar weleens over. Zijn kerk leek anders te zijn dan hoe wij over kerken dachten. Een paar maanden later kwam het neefje van mijn partner door een ongeluk om het leven. Wij waren bij zijn uitvaart, ook in een niet-traditionele kerk. Dat was nieuw voor ons en we besloten om toch eens met die collega mee te gaan.”

Twee weken later gingen ze mee. “Alles was anders, geen kerkbanken, Engelse muziek. Dat kenden we niet. Die dag was er een preek van Joseph Prince over waar stress vandaan komt. Hij liet dat zien door een plant met bladeren, die de symptomen verbeeldden. ‘Die symptomen kun je bestrijden maar uiteindelijk moet je naar de wortels.’ Hij ging steeds dieper naar de wortels en kwam bij de wortel van veroordeling uit. Daar komen de symptomen heel vaak vandaan, ook door zelfveroordeling. Wij hadden dit echt nog nooit eerder gehoord. We zijn boeken gaan lezen en we hebben ons erin gestort. Twee weken later zaten we weer in de dienst en we zijn nooit meer weggegaan.”

Geliefde dochter

“Opeens kreeg ik te horen dat ik wel goed genoeg was zoals ik was, dat ik geliefd was… Daar had ik veel moeite mee. Dat had ik nooit zo ervaren. Ik had altijd het gevoel dat ik tekortschoot, dat ik nooit goed genoeg was. Dat ik moest presteren. In het begin had ik er veel moeite mee om nu het tegenovergestelde te horen. Hoe kon ik dat ontvangen? Mijn hart was zo dichtgezet om me te beschermen tegen pijn, afwijzing en teleurstelling, dat deze tegenovergestelde boodschap niet binnenkwam. Ik wist het wel met mijn hoofd, maar in mijn hart landde het niet.”

Aida moest er wat mee en wist maar één manier om dat te doen. “In 2018 ging ik blogs schrijven over dit onderwerp. Al op mijn eerste blog kreeg ik positieve reacties van mensen die er ook tegenaan liepen dat ze in de kerk hoorden dat ze geliefd zijn, maar nog in de knoop zaten met zichzelf. Dat spoorde me aan om hiermee door te gaan, want als ik ook anderen hiermee kon helpen dan was dat toch mooi? Ik was dus niet de enige.”

Slachtofferrol

“Het was een lange weg van vallen en opstaan. Je leert jezelf kennen in wie je echt bent. God heeft steentje voor steentje de muur om mijn hart afgebroken. Hij bracht veel mensen op mijn weg, mensen zeiden dingen tegen mij. Een tijdje heb ik ook met een oudste van de kerk opgetrokken en gesprekken met haar gehad. Ik bleef in een slachtofferrol hangen, merkte ik. Om me niet oké te voelen en lichamelijke klachten te hebben was ik gewend geraakt. Psychisch niet lekker in mijn vel te zitten.

Je weet dat het niet oké is, maar toch klamp je je eraan vast

Ik wist ergens wel dat het niet goed was, maar ik merkte ook dat ik daar geen afstand van wilde nemen. Het voelde veilig. Ik vergelijk het wel met iemand die in een slecht huwelijk zit en mishandeld wordt. Je weet dat het niet oké is, maar je krijgt wel aandacht. Ik ging de confrontatie met mezelf aan: Je weet dat het niet oké is, maar toch klamp je je eraan vast.”

Relatie verbreken

“God liet door mensen heen zien dat ik dat mocht loslaten. Het duurde wel even voordat ik dat durfde. Stel je voor dat ik tegen mensen zou zeggen dat het goed met me gaat, dan laten ze me vallen of dan ben ik niet meer interessant. Ik beeldde me van alles in: dan word ik afgewezen, dan vragen ze niet meer hoe het met me gaat en als het dan een keer niet goed gaat, wat dan? Veel gedachtes en overtuigingen had ik in mijn hoofd die niet de waarheid waren. Uiteindelijk heb ik daar ook een blog over geschreven, een brief naar mijn oude ik, dat ik de relatie wilde verbreken.”

Confronterend

“Voordat ik christen werd heb ik veel hulpverlening gehad. Daar werd erg met mee meegepraat, ze kwamen niet tot de kern. De oudste die ik sprak was heel direct en dat had ik nodig. Dat was soms best confronterend, maar ik geloof dat God wist dat ik dit nodig had. Het was best zwaar, ik had genoeg momenten dat ik weg wilde rennen en er geen zin meer in had. Dat hele geloof zag ik ook niet meer zitten. Maar achteraf zie ik dat ik dat nodig had. De mensen om me heen lieten zich niet zomaar wegsturen, gelukkig.”

“Er komt wel een moment dat je op eigen benen moet gaan staan. Je kunt niet blijven hangen aan je zussen en anderen. Ik merkte dat ik juist doorsloeg naar de andere kant en ik wilde overal alle meningen over weten en bevestiging zoeken of het oké was wat ik deed. In het begin is dat niet erg, maar op een gegeven moment zei die oudste ook dat het tijd werd om mij los te laten. Daar was ik het niet mee eens, maar ook dat had ik nodig. God wil dat je aan Hem hangt en het samen met Hem doet en leert om zelf keuzes te maken. Je moet een koers varen waar jij je oké bij voelt, maar wel in lijn met Hem. Dat waren ook weer dingen die ik moest leren. Wat wil Hij, hoe versta ik Hem bijvoorbeeld.”

Onzekerheid

“Dat is een proces waar ik nu deels nog inzit. Afgelopen jaar ben ik ook voor mezelf begonnen, dat zorgt ook weer voor onzekerheid. Ik merkte dat ik me heel erg liet leiden door meningen van anderen. Daar vroeg ik ook om, maar daardoor ging ik alle kanten op. Mijn partner zei me dat hij me alleen hoorde praten over wat anderen vonden dat ik moest doen en niet over wat ik zelf vond. Daarin had hij wel een punt. Ik heb toen de beslissing genomen om mijn keuzes zelf te maken. Dat is eng, want je kunt verkeerde keuzes maken. Aan de andere kant is God er altijd bij. En hoe fout zijn verkeerde keuzes?”

Ik wil dichterbij God komen, dat is voor mij het allerbelangrijkste

“Hierin heb ik God ook gevraagd om me te helpen. Ik beslis dat ik eerst God om hulp vraag. Soms krijg ik dan een gedachte of een gevoel, maar soms ook helemaal niets. Dat vind ik lastig, maar ook daar moet ik mee leren omgaan. Ik wil dichterbij God komen, dat is voor mij het allerbelangrijkste. Al een langere tijd wilde ik een blog schrijven over deze reis, die drang werd sterker en ik heb het gedaan. Ik heb daarop enorm veel reacties gekregen. Dat is prachtig en daar gebruikt God mij voor, dat is positief overweldigend.”

Aida’s blogs vind je hier: https://hannanoah.nl/category/blogs/

Lees ook: Column Hanneke: angst voor het onbekende

Beeld: Precious People fotografie