'Alleen God weet het...'

Diezelfde dag krijg ik een WhatsApp-berichtje van Mabel, een Gambiaanse vrouw die ik heb ontmoet tijdens een van mijn werkreizen voor de serie Oases. Ze werkte in het hotel waar we toen verbleven. Sindsdien heb ik contact met haar via WhatsApp. In het berichtje vertelt ze me dat Isha is overleden, de 8-jarige dochter van haar buurvrouw. Ze was haar enige kind.

Ik kijk stomverbaasd naar mijn telefoon. Een meisje van 8 overleden? Mabel stuurt nog wat berichten. Het meisje had pijn in haar buik en nog voordat ze naar het ziekenhuis kon gaan, overleed ze.

Ik kan het niet naast me neerleggen. M’n westerse ratio maakt overuren: Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waar kwam die buikpijn vandaan? Weten ze inmiddels meer? Mabels antwoord? “We don’t really know. Only God knows it all.”

Waarom gebeurt dit?

Haar reactie brengt me van m’n stuk, omdat ik nog altijd een verklaring wil. Ook al besef ik maar al te goed dat een medische verklaring geen antwoord geeft op de diepste, meest essentiële vraag: Waarom gebeurt dit? Waarom overlijdt een meisje van 8? En op die vraag geeft Mabel, zonder dat ik ernaar vraag, een kraakhelder antwoord: we weten het niet. Alleen God weet het.

Mabels berichten komen bij me binnen, ontroeren me en zetten me aan het denken. Hoe gemakkelijk vier ik zelf mijn zoons 14e verjaardag? Ik realiseer me hoe dankbaar ik mag zijn dat mijn kinderen in Nederland opgroeien. Een land met zulke goede medische zorg, waar de meeste zieke kinderen gered worden en in gezondheid hun kinderjaren kunnen doorbrengen. Maar waarom is de wereld dan zo oneerlijk verdeeld? Waarom wonen wij hier en Isha daar?

Opnieuw is er maar één antwoord mogelijk, denk ik: alleen God weet het…