Wat moet je zeggen als je vrienden gaan scheiden? Tips van een ervaringsdeskundige

Uit elkaar gaan is heftig, je leven staat voor lange tijd op z’n kop. De mensen om je heen zijn dan heel belangrijk om je op te vangen als de figuurlijke levensklappen je om de oren vliegen.
In de afgelopen tijd heb ik gemerkt dat familie en vrienden heel verschillend reageren, dus ik deel graag wat van mijn ervaringen. Want wat is wijsheid als je vrienden uit elkaar gaan? Wat doe je dan, wat zeg je en hoe kun je meeleven?

Vraag gewoon: ‘Hoe gaat het met je?’

‘Tjonge, je ziet er wel goed uit voor de omstandigheden’, zegt een vriendin tegen me als we elkaar voor het eerst sinds de scheiding ontmoeten. We drinken een glas wijn op een warme oktoberavond. ‘Hoppa’, denk ik ‘de avond is nog maar net begonnen, maar de eerste belediging heb ik dan alweer binnen.’ Maar ik zeg: ‘Uhm, dank je wel, denk ik?’

Had ze verwacht dat ik er als een wrak uit zag en volledig uit het veld geslagen zou zijn? Tja, dat was ik juist helemaal niet. Vulde ze voor mij in hoe ik me zou (moeten) voelen of bedacht ze hoe ze zichzelf zou voelen in mijn situatie? Allemaal logische invullingen, maar liever had ik gehad dat ze dit zei: ‘Hé, leuk je te zien, je ziet er goed uit. Hoe gaat het met je?’ (Hetzelfde geldt trouwens voor alle andere dingen die je wilt weten, vul niet in, maar luister.)

Geen oorverdovende stiltes

Omdat mijn ex en ik uit het buitenland terugkwamen, wilden mensen ons graag zien. Wij hadden een mail gestuurd dat onze relatie onder vuur lag. Er kwamen wat lieve en bemoedigende reacties van vrienden. En verder bleef het stil. Oorverdovend stil.
Doe dat alsjeblieft niet. Wat iemand ook meemaakt, al is het nog zo klote en snap je er niks van, zeg iets. Praat met ze. Laat zien dat je er voor ze bent. Bied je hulp aan of zeg: ‘Ik heb geen idee wat ik tegen je moet zeggen, maar ik denk aan je.’ Maar wees niet stil, zwijg niet.

Blijf niet ronddwalen in het verleden

Scheiden is een rouwproces en over het afgelopen half jaar ben ik door heel wat fases heen gegaan. Soms positief, soms negatief. Wat ik niet goed begrijp, is dat het soms lijkt of er voornamelijk negatieve fases moeten zijn. Als ik gelukkig ben, voelt het soms alsof vrienden mij verwijten dat ik niet op de goede manier met de scheiding omga, te laconiek, te snel, te makkelijk. Terwijl ik niet wil blijven ronddwalen in een verleden zonder toekomst. Ik wil niet blijven hangen in bitter verdriet en pijnlijke woede. Ik wil doen wat Dan Millman schrijft in zijn boek, The way of the Peaceful Warrior: ‘The secret of change is to focus all of your energy, not on fighting the old, but on building the new.’

Dus als je het mij zou vragen: geef mij maar vrienden die luisteren, maar niet stil zijn. Die het rouwproces mee doormaken en die ook vooruit durven denken, zelfs als ze er geen snars van begrijpen.