Ana Johns vertelt het verhaal achter ‘Het meisje in de witte kimono’

Het meisje in de witte kimono is een hartverscheurende roman over een duistere periode in de geschiedenis van Japan. Ana Johns schreef het boek naar aanleiding van ervaringen van haar vader die als Amerikaanse soldaat diende in Japan, waar relaties door beide landen actief ontmoedigd werden en de kinderen uit die relaties nergens welkom waren.

Waar kwam je inspiratie vandaan om dit boek te schrijven?
“Het boek is het verhaal van twee vrouwen. De ene vrouw is Tori, een Amerikaanse journaliste die na het overlijden van haar vader een brief tegenkomt waaruit blijft dat haar vader een verborgen verleden heeft. Tori kan niet anders dan het verborgen en verassende verleden van haar vader proberen te ontrafelen. De andere vrouw, Naoko, is een Japanse jonge vrouw in de jaren ’50 die haar weg probeert te vinden in een wereld vol tradities en culturele normen en tegelijkertijd een hartverscheurend geheim met zich meedraagt. En juist dit hartverscheurende geheim verbindt Naoko en Tori.

De roman is een fictief boek, maar het is geïnspireerd op echte gebeurtenissen en verhalen van bijvoorbeeld mijn eigen vader. Toen hij na de Tweede Wereldoorlog in dienst ging bij de Amerikaanse Marine, de US Navy, ontmoette hij een mooi Japans meisje. Hij hield van haar. Toen haar familie hem had uitgenodigd voor een traditionele theeceremonie, zoals dat gebruikelijk is in Japan, stuurden ze hem direct de laan uit toen bleek dat hij een Amerikaanse matroos was.

Het meisje in de witte kimono is heel speciaal voor mij

Ik begon met het schrijven van het boek om mijn eigen nieuwsgierigheid te bevredigen. Als kind was ik al gefascineerd door de verhalen van mijn vader en als volwassene werd die nieuwsgierigheid alleen maar groter. Ik was benieuwd naar de omstandigheden in zijn vroegere leven. Wat was er echt gebeurd? Ik ben op onderzoek uitgegaan en de contacten die ik toen legde, waren uiteindelijk de sleutel om met bezieling de roman te schrijven.”

Met welk personage in het boek voel je je het meest verbonden?
“Ik voel me verbonden met Tori, omdat haar onderzoek mijn eigen onderzoek representeerde toen ik zocht naar wat er gebeurd zou kunnen zijn. Een leuk feitje: tijdens mijn onderzoek had ik een band met een gepensioneerde matroos die met mijn vader aan boord van de USS Tassig had gediend.

Zijn beschrijvingen van het schip en de dagen waarop het schip open was voor het publiek, heb ik in het boek gebruikt. En toen hij me een foto van mijn vader stuurde uit het jaarboek van het schip - één die ik nog nooit eerder had gezien - kwam mijn eigen emotionele reactie ook op de pagina's terecht.”

In de steek gelaten en weggegooid
“Het is een hele opgave om de geschiedenis te onderzoeken, maar het is nog een heel ander verhaal om degenen te ontmoeten die in die geschiedenis hebben geleefd, zoals Amerikaanse veteranen en volwassen geadopteerden uit het Elizabeth Saunders tehuis (een Japans weeshuis dat in 1948 werd opgericht om in de steek gelaten ‘halfbloedjes’ op te vangen).

'Ze voelden zich in de steek gelaten, niet gewenst of zelfs weggegooid' 

Het verhaal van elke geadopteerde was anders, maar bijna iedereen vertelde hoe het hen liet voelen: ze voelden zich in de steek gelaten, niet gewenst of zelfs weggegooid. Hun woorden braken mijn hart, omdat ze in strijd waren met wat ik altijd had geleerd over hoe moedig de alleenstaande moeders waren om te zorgen dat hun baby het zou overleven en hoe machteloos de militairen waren tegen de vooroordelen van het leger.

Niet alleen waren de persoonlijke verhalen van geadopteerden verbrokkeld door ontbrekende geboortegegevens en valse adoptiepapieren om de identiteit van de moeder te beschermen, deze volwassen kinderen begrepen niet welke moeilijkheden hun ouders hadden doorstaan. Ze wisten het gewoon niet.”

Heb je zelf ervaringen met de Japanse cultuur?
“Voor culturele tradities zoals de theeceremonie en trouw- en begrafenisceremonies kon ik veel informatie vinden op internet, maar om de details echt te begrijpen, heb ik contact gezocht met mensen die echt in Japan hebben gewoond.  

Ik ben zelf nog niet in Japan geweest.  Al voelt dat wel zo door het onderzoek en de interviews. Ik zou graag de locaties bezoeken en degenen ontmoeten die de roman mede hebben vormgegeven, zodra je de wereld weer over mag reizen!”  

Dit boek is heel speciaal voor mij. De brieven en berichten die ik heb ontvangen van militairen, oorlogsbruiden en de volwassen adoptiekinderen die het hebben overleefd, hebben me voor altijd veranderd. Hoewel deze roman begon met het verhaal van mijn vader, is het verhaal nu van velen.”

Waarom heb je het boek deze titel gegeven?
“Ik heb het boek Het meisje in de witte kimono genoemd vanwege een foto die Tori in het verhaal ontdekt, waarop een vrouw in een witte kimono is te zien. En juist die foto onthult een heel verleden.

Op de laatste bladzijdes van het boek schrijf ik dat ik de roep voelde om het verhaal over het lot van zoveel baby’s te delen. Kennis brengt verantwoordelijkheid met zich mee, en omdat ik meerdere kanten van hun verhaal kende, was ik verplicht om die te delen.

Ik hoop dat deze roman een helder licht laat schijnen op een verwoestend en onbekend tijdperk in de Japanse en Amerikaanse geschiedenis.”

De echte adoptieverhalen zijn hier te vinden. Benieuwd naar nog meer feiten achter het verhaal en informatie over de schrijfster? Neem een kijkje op www.anajohns.com.
Beeld: Caseyandhercamera

Lees ook: ‘Maar ik vertrouw op U’, een eerlijk boek over angst, de controle loslaten en God vertrouwen