André van Duin in 'De Kist': 'Ik hoef straks geen graf'

Kijk hier de uitzending terug

9 februari 2023 · Leestijd 3 min ·

· ·

Presentator Kefah Allush praat met bekende Nederlanders over de dood, de zin van het leven en de mogelijkheid van een leven na de dood. In deze aflevering is André van Duin (76) te gast.

Nederlands grootste komiek André van Duin is eigenlijk geboren als Adrianus Marinus Kyvon. Maar ‘Adri’, zoals zijn ouders hem ooit hebben genoemd, is volgens André niet zo’n interessante man. Liever verschuilt hij zich achter het masker dat het publiek kent als de vrolijke en joviale André van Duin.

Hoewel André in zijn leven veel dierbaren heeft verloren, schuift hij dit verdriet liever voor zich uit. "Emotie, het meesjouwen van verdriet, ik schuif het allemaal voor me uit. Het verlies van mijn ouders was ook verschrikkelijk. Maar toen mijn vader overleed, stond ik dezelfde avond nog op het podium. Of ik een masker op had? Ik weet het niet. Maar zo had ik afleiding en kon ik het van me afzetten."

Verdrietig

André vertelt ook over het verlies van zijn partner Martin die in 2020 overleed aan de gevolgen van kanker. En dan lijkt het, al is het maar heel even, dat André van Duin zijn vrolijke masker laat zakken. "De laatste vijf weken van zijn leven was ik wel veel thuis om voor Martin te zorgen. Je zit die tijd uit, eigenlijk. Je weet dát het onvermijdelijke einde komt, maar het is wachten op wannéér." Geëmotioneerd: "Hij was er helemaal niet verdrietig over. Hij heeft niet gehuild, wij wel."

Weer alleen

Martin had zijn lichaam ter beschikking gesteld aan de wetenschap. "Dat betekende dat hij dus heel snel na zijn overlijden weg was. Dat vond ik eigenlijk wel prettig omdat je anders steeds weer het verdriet voelt. Huilen, nog meer huilen, nog meer verdriet. Ik was meteen weer druk met werk. Het leven gaat door. Maar je schuift het verdriet in wezen voor je uit, want thuis ben je wel weer alleen."

Ongezellig graf

Ook André wil zijn lichaam later afstaan aan de wetenschap. "Dat heb ik Martin beloofd, als een soort troost. Er blijft toch niets van je over, ook niet na begraven of cremeren. Ik vind het mooi als anderen nog iets aan me hebben na mijn dood. En ik hoef straks geen graf. Mijn vorige partner Wim heeft wel een graf, maar ja, dan sta ik daar en denk ik: dit is ook niks. Martin heeft nu dus geen graf, maar thuis heb ik gelukkig wel een foto van Martin staan. Dan zie ik hem nog. Dat is veel aangenamer dan een ongezellig graf."