Anne Adema: ‘De artsen adviseerden reductie toen ik zwanger bleek van een vierling’

Met zes meiden in huis hebben de ouders hun handen vol. “Vooral tijdens de eerste lockdown was het erg”, vertelt Anne. “Toen deden we alles zelf. De situatie was toen nog anders, omdat er minder bekend was over de Covid. We waren daardoor wat voorzichtiger, we durfden de kinderen niet naar school te doen. Stel je voor dat we een besmettingsbron zouden vormen, daar moet je niet aan denken. Maar nu maken we wel gebruik van de noodopvang waar Alex en ik recht op hebben. Alex werkt in de voedingsindustrie en ik in de zorg. De jongste vier gaan drie dagen in de week naar de noodopvang, dat geeft wel meer rust. De oudste twee hebben thuis online les.”

Voor ons is dit nu gewoon, we weten niet beter

Het is wat behelpen, ook in huize Adema. De kamer van de op één na oudste is overdag het kantoor van Anne: “Tijdens de eerste lockdown studeerde ik nog naast mijn werk, maar nu ben ik alleen aan het werk en voer ik veel videogesprekken. Dat is even aanpassen, want het is nu moeilijker voor de meiden om zich terug te trekken, vooral voor de oudsten. Maar aanpassen blijft het toch. Het leek ons erg moeilijk om met een vierling te leven, maar we doen het gewoon. Je wordt wel makkelijker en je kunt meer dan je denkt.” Vader Alex voegt toe: “Voor ons is dit nu gewoon, wij weten niet beter.”

Het gezin is online vrij gemakkelijk te vinden, deels omdat ze meededen met Een huis vol, maar ook omdat ze op Facebook een pagina hebben met veel volgers. “Die pagina maakte ik aan om aan spullen te komen”, vertelt Anne. “Maar het is een heel eigen leven gaan leiden. We krijgen weleens mails en vragen van mensen die een drie- of vierling verwachten en niet weten hoe ze dat moeten doen. Ze vragen ons dan advies. Het enige echte advies wat wij kunnen geven is dat je je goed moet laten voorlichten.” 

Reductie

 “Wij schrokken er best van om zwanger te zijn van een vierling en om meteen geconfronteerd te worden met ‘reductie’”, zegt Anne. “De arts waar we toen waren had het meteen al over reductie, ook een arts naar wie we doorgestuurd werden vond dat de risico’s voor moeder en kinderen te groot werden om ze alle vier te houden. Omdat de zwangerschap zo uitzonderlijk was, werden we doorgestuurd naar het Wilhelminakinderziekenhuis in Utrecht (WKZ). Ook daar begon een arts over reductie, maar toen kregen we meer informatie. Bijvoorbeeld dat reductie ook niet zonder risico is, maar ook over de kans op vroeggeboorte en de kans op afwijkingen bij de baby’s. Alle informatie was op basis van drielingzwangerschappen, want voor vierlingzwangerschappen hebben ze nauwelijks informatie.

We hebben alle risico’s tegen elkaar afgewogen en besloten om ze alle vier te houden. Je moet jezelf later nog in de spiegel aan kunnen kijken, zonder spijt. Als je dan spijt hebt… We hebben het wel echt serieus overwogen. Het is ook lastig dat je heel weinig tijd hebt om die keuze te maken, dat hadden we graag anders gezien. Dan hadden we met meer overtuiging deze keuze kunnen maken.”

Een huis vol

“De redactie van Een huis vol vond ons ook via social media. We wilden wel aan het programma meedoen, vooral ook omdat we zelf nooit zoveel konden filmen als zij deden. We draaien de dvd’s nog steeds grijs. Het was wel wennen om zoveel mensen in huis te hebben en continu opnames, maar we hebben er zeker geen spijt van. Het is leuk om terug te kijken en je dingen weer te herinneren”, vertelt Anne.

Alex ziet weleens rare gezichten als hij bijvoorbeeld de geboortedata van zijn kinderen moet invullen: “Mensen kijken mij weleens vreemd aan. Ook als ik zeg dat ik zes kinderen tussen de zes en twaalf jaar heb, dan zie je ze rekenen… We moesten ook veel namen verzinnen. We hadden uiteindelijk een lijst met ongeveer twaalf namen, waarvan we de avond van de bevalling nog namen zaten weg te strepen… Ze kwamen al met 27 weken, dat was heel erg vroeg.”

De operatiekamer stond vol, vier man personeel per kind en nog vier voor mij

“Inderdaad”, zegt Anne. “Ze kwamen te vroeg. De dag voordat ze geboren zijn, was ik heel onrustig. Het voelde gewoon niet goed en ik belde met het WKZ. Die zeiden dat ik maar moest komen, maar het kon eerst wel in Deventer. In de wachtkamer van dat ziekenhuis kwamen de weeën opeens regelmatig. Een ambulance kwam me ophalen om me naar Utrecht te brengen, ondertussen kreeg ik nog een infuus om de longetjes sneller te laten rijpen. De hele operatiekamer stond vol, vier man personeel per kind en nog vier voor mij.” Alex vult aan: “Ik ging met de laatste baby mee naar de neonatale intensieve zorg, waar ze eerst lagen. Anne bleef vier dagen in het ziekenhuis en ging toen naar het Ronald McDonald huis. Ondertussen probeerden we thuis alles gewoon door te laten gaan voor de oudsten.”

“De eerste drie maanden waren heel spannend”, gaat Anne verder. “We wisten niet of ze het allemaal gingen halen. We kochten nog helemaal niets voor ze en we durfden ook geen vierlingkinderwagen te kopen, stel je voor dat eentje het niet haalde en we met een gat bleven zitten… Gelukkig hebben ze het allemaal gehaald en is het goed gegaan, na dat lastige eerste jaar.” 

Individu

Inmiddels is de vierling zes jaar. Anne: “Nu zijn het vier meiden die leren lezen. Het zijn vier heel verschillende dametjes met eigen persoonlijkheden. Ik heb ze nooit gelijke kleren aangetrokken, ze zijn ieder hun eigen persoon. Eerst zaten ze op een school waar ze per twee in een klas zaten, maar nu zitten ze op een school waar ze wel in dezelfde klas moeten zitten. Ze worden nu meer gezien als vierling. Helaas, want wij vinden het individu belangrijk. Maar zij hebben er zelf wel baat bij.  We zien ook dat één van hen het veel beter doet nu. 
Als we één ding hebben geleerd deze zes jaar dan is het wel om flexibel te zijn. We denken in mogelijkheden, want sommige dingen moeten gewoon kunnen. Ook wij willen weleens ergens naartoe, dan zetten we toch door en later zijn we blij dat we het hebben gedaan. Denken in mogelijkheden helpt je een heel eind.”

Lees ook: Tweelingen: zij in Thailand, ik in Twente