Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Anneke (30) balanceerde op het randje van leven en dood

‘Ik had een cyste van twee liter in mijn buik’

Voor Anneke Hietkamp ging 2020 niet over corona. Door zeer ernstige complicaties van een alvleesklierontsteking raakt ze in shock en balanceert ze op het randje van leven en dood. Ze vecht voor haar leven en moet daarvoor haar onderbeen opgeven.

Deel:

“Al maanden had ik last van galstenen, maar de artsen dachten dat het wel goed zou komen,” vertelt Anneke. “Dat was helaas niet zo. Er was niet goed naar de galstenen gekeken en ik bleek een alvleesklierontsteking opgelopen te hebben. Toen ik op de operatietafel lag om de galstenen te laten verwijderen kwamen de artsen er zelfs achter dat ik een cyste van twee liter in mijn buik had.” Het is dan december 2019.

Shock

“Om de cyste leeg te laten lopen kreeg ik een drainage aangelegd. Dat is helemaal verkeerd gegaan. Als gevolg van een infectie op het plekje van de drainage kreeg ik koorts. Ik werd zo ziek dat ik geen hele zinnen meer kon uitspreken. Het besef van tijd was ik kwijt. Mijn man heeft mij naar de spoedeisende hulp gebracht en gelukkig werd ik daar opgenomen.

Van anderen heb ik gehoord dat ik in shock ben geraakt

De dag erna werd ik in een bed naar de CT-scan gereden. Ze hadden al tegen mij gezegd dat ik niet zelf van het bed naar de scan kon lopen, maar ik dacht: dat doe ik wel even. Toen ging het mis. Ik zakte in elkaar en vanaf dat moment weet ik niks meer tot begin maart. De hele maand februari is aan mij voorbijgegaan.

Van anderen heb ik gehoord dat ik in shock ben geraakt. Naast een bloeding in mijn lever en aortabloeding bij mijn milt bleek ik verschillende abcessen te hebben die waren geknapt. Om mijn alvleesklier te redden hebben ze in totaal acht drainages aan moeten leggen. Mijn familie heeft elke dag afscheid van mij moeten nemen met de gedachte: het kan nu klaar zijn. Ik balanceerde op het randje van leven en dood.”

Amputatie

Het moment dat Anneke wakker werd weet ze nog goed. “Ik wist niet waar ik was en wat me overkwam. Doordat ik zo verzwakt was kon ik mij niet eens bewegen. Ik was gevangen in mijn eigen lichaam. Die ene minuut dat ik daar zo heb gelegen voelde ik mij ontzettend bang en alleen. Er werd langzaam uitgelegd wat mij was overkomen. Op zo’n moment ga je gewoon mee in wat er gebeurt. De boodschap dat mijn onderbeen geamputeerd moest worden werd direct verteld. De artsen zeiden: ‘Als we afwachten raak je sowieso het deel boven je knie ook kwijt.’ Ik had geen keus. Daar voelde ik mij verder kalm over en dacht: dan moet dat maar.”

De eerste woordjes en stapjes van mijn zoontje heb ik moeten missen

Nadat Anneke in het ziekenhuis is aangesterkt start eind april het revalidatieproces. “Ik wilde weten wat het doel was. ‘Als je jezelf van een bed naar een stoel kunt bewegen zijn we heel tevreden. Dan kun je misschien eens in de zoveel tijd iets met je zoontje doen’, was het antwoord. Toen klapte mijn wereld in. Ik voelde me machteloos. Het beeld dat ik van het moederschap had, kwam dan niks terecht.”

Vechten

“De eerste woordjes en stapjes van mijn zoontje Auke heb ik moeten missen. Dat doet nog steeds pijn. Afgelopen maand gingen we zijn kleertjes uitzoeken. Ik zag allemaal kleertjes waarvan ik nog weet dat ik ze heb gekocht, maar heb ze hem nooit zien dragen. Dan breekt je hart.

Vanaf de revalidatieperiode ben ik ontzettend boos geweest op God. Wat heb ik misdaan dat dit op mijn pad moest komen? Ik heb wel eens momenten gehad dat ik dacht: ik geloof gewoon niet meer. Als voorheen belijdend christen is dat een hele kluif.

Die boosheid heb ik tijdens het revalideren goed kunnen inzetten. Elke dag vocht ik voor Auke en mijn man. Zondags kwamen ze altijd op bezoek. Auke wilde eerst niks van mij weten. Tot hij op een zondag bij mij op schoot kroop en zijn neusje tegen mij aan wreef. Hij lachte lief naar me en viel als een blok in slaap. Dat was voor mij het teken dat ik niet op mocht geven.”

Nieuw (t)huis

Het revalideren gaat beter dan verwacht en Anneke kan uiteindelijk zelfs stukjes met een rollator en krukken lopen. In oktober wordt ze ontslagen uit het revalidatiecentrum. “De maand die volgde was een ontzettende klap voor ons. Ik kwam thuis en dacht: wat nu? Dit is ons nieuwe leven. Toen we drie jaar geleden trouwden hadden we nooit gedacht dat dit ons zou overkomen.

Het feit dat ik überhaupt nog leef is een wonder

Naast de verbouwing, aangezien ik beneden moest gaan wonen, voelde het apart om weer thuis te zijn. De vorige keer dat we daar stonden hadden we een heel ander leven. Gelukkig kregen we meer ritme en weten we nu hoe we met de praktische dingen om moeten gaan.”

Wonder

“De boosheid naar God is verdwenen. Waarom alles heeft moeten gebeuren zullen we nooit weten, maar als ik terugkijk zie ik dat God mij heeft gedragen. Op mijn pad heeft Hij mij zo vaak gespaard. Het feit dat ik überhaupt nog leef is een wonder. Toch denk ik daar niet altijd zo over. Ik hoop dat ik ooit weer die christen kan zijn die ik voor de ziekte was. Door die hoop kan ik God sowieso niet naast mij neerleggen.”

Auke

“Dat ik niet volledig voor mijn zoontje kan zorgen blijft moeilijk. Drie dagen in de week is hij bij mij. Elke keer wanneer hij een dag weggaat moet ik huilen. Natuurlijk ben ik dankbaar dat Auke door andere mensen goed wordt opgevangen, maar het liefst doe ik dat zelf.

Abcessen zijn net als kanker, ze kunnen ieder moment weer terugkomen

Zo kan ik hem ’s avonds niet naar bed brengen, doordat ik beneden slaap en er nog geen traplift is. Dat vind ik veel zwaarder dan het niet meer kunnen lopen. Gelukkig zal dat in de toekomst veranderen, wanneer we het huis anders gaan indelen. Aan die gedachte houd ik mij vast.

Hoe mijn toekomst zal worden kan niemand zeggen. Abcessen zijn net als kanker, ze kunnen ieder moment weer terugkomen. Iedere maand heb ik nog een controle en volgend jaar staat er nog een operatie op de planning. Als dat allemaal achter de rug is kunnen we eindelijk kijken naar de toekomst.”

Lees ook: Ingeborg had een bijna-doodervaring

Geschreven door

Daniëlle Naberman

--:--