Annemarie ten Brinke werd geraakt tijdens Eva's Vriendinnenweekend

“In november 2015 werd ik tijdens een Eva`s Vriendinnenweekend diep in mijn hart geraakt door het lied ‘be born in me’ van Fransesca Battistelli. Tijdens dit lied ontstond er een onverklaarbaar verlangen in mij. Een aantal weken later besefte ik dat God op dat moment ruimte in mijn hart maakte, voor de pleegdochter die onverwachts op ons pad werd geplaatst. 

Arie de Rover, één van de sprekers tijdens dat weekend, vertelde ons dat kerst werkelijk betekenis krijgt als Jezus in je hart wordt geboren en dat je dan pas echt geestelijk vruchtbaar bent. Maria, de moeder van Jezus, zei tegen God: ‘laat maar gebeuren wat U wilt in mij.’ Daar gaat het in het lied van Fransesca Battistelli ook over; Maria werd letterlijk vruchtbaar gemaakt en bracht de Messias voort. De preek van Arie de Rover kwam bij mij binnen en ik vroeg God of Hij mij ook vruchtbaar wilde maken. Ik had geen idee waarom dat verlangen opeens zo sterk in mij opkwam. Ook wist ik niet wat hiervan precies de bedoeling was, maar er gebeurde op dat moment iets heel bijzonders; mijn hart werd ergens voor geopend. Pas later zou ik gaan begrijpen waarvoor.”

Is er ruimte in je hart voor God en je naasten

“Mijn leven was voor mijn idee op dat moment compleet. We hadden vier kinderen, onze jongste was twee en ik stond een aantal uur per week voor de klas. Ik kon niet bedenken op welke manier ik, in geestelijk opzicht, nog meer vruchtbaar zou kunnen zijn. Tegen God zei ik: U heeft een verlangen in mijn hart gelegd. Ik weet niet om welk verlangen het gaat en op welke manier dat vervuld zou moeten worden, maar ik leg het in Uw handen. Ik had sterk het gevoel dat ik dat moment moest onthouden en dat God hier later op terug zou komen.

Na dat bijzondere weekend ging ik weer naar huis en kreeg ik het druk met de voorbereidingen voor de decembermaand. Mijn man is voorganger en bereidde zijn kerstpreek voor en ik was bezig met een musical voor de kinderen van onze gemeente. Het thema van dat jaar was ‘ruimte gezocht’. De vraag zou zijn; heb jij ruimte in je hart voor God en je naasten? Het viel mij op dat dat heel mooi aansloot bij het thema van het Eva vriendinnenweekend: het vruchtbaar zijn voor God en je naasten.”

Geen plaats in ons huis

“Op een avond, eind november, kwam er een mail binnen van een stel uit de gemeente. Zij hadden een tienjarig Antilliaans meisje in huis genomen, maar zij kon daar niet blijven. Er werd ons gevraagd of wij iemand wisten waar dit meisje zou mogen wonen, want zelfs in een woongroep van pleegzorg was geen plaats voor haar.

Arjen stuurde dat mailtje naar mij door en vroeg mij of wij dit meisje niet in huis konden nemen. Terwijl we bezig waren met het thema ‘ruimte gezocht’ en kwam er een meisje op ons pad dat een plaats nodig had waar zij mocht wonen. We dachten allebei: dat kan toch geen toeval zijn? We konden wel een mooie preek en een musical over dit thema bedenken, maar hoe gingen wij zelf met deze vraag om, als God die aan ons stelde?”

Gods roeping leek op het verkeerde moment te komen

“We bespraken dit met onze kinderen, want onze oudste dochters waren acht en tien, dus van dezelfde leeftijd als dit meisje. De kinderen wilden heel graag dat zij bij ons kwam wonen, maar ik twijfelde zelf nog heel erg. Ondanks dat ik aanvoelde dat dit een roeping van God was, leek het erop dat dit op het verkeerde moment kwam; lichamelijk ging het al een aantal weken niet zo goed met mij, ik had een hernia.

Het lukte mij maar niet om de knoop door te hakken, totdat onze oudste dochter op een dag huilend uit school kwam. Ik was bang dat ze gepest was of dat er iets naars was gebeurd. Ze ging middenin de kamer staan en zei tegen ons: ‘als er bij ons geen ruimte voor dit meisje is, dan hoeft papa ook niet vroom te gaan staan preken over ‘ruimte gezocht’ en doe ik ook niet mee met de musical!’

Dat was heel wat, want ze leefde hier enorm naartoe. Ze zei het met zoveel overtuiging, dat het echt bij ons binnenkwam. Ze verwoorde exact ons gevoel; hoe konden wij nou preken en een musical houden over het thema ‘ruimte gezocht’ als we zelf onze deur dichthielden voor dit meisje en de roeping van God?” 

Openstaan voor Gods roeping in je leven

“Na deze rake ‘preek’ van onze dochter, hebben we meteen de knoop doorgehakt. Onze pleegdochter kwam oorspronkelijk voor negen maanden bij ons wonen, maar woont inmiddels alweer vierenhalf jaar bij ons. We beschouwen haar als onze dochter en ze hoort er helemaal bij. Het gaat absoluut niet vanzelf, want zij kwam als tienjarig meisje met een rugzakje vol bij ons in huis, maar we weten dat God haar op ons pad bracht en ons elke keer weer liefde en geduld geeft om op de juiste manier met haar om te gaan. Het voelt voor mij als lopen op het water; zolang ik naar God blijf kijken gaat het goed, maar zodra ik naar mezelf of de omstandigheden kijk, ga ik me zorgen maken en word ik onzeker.

Ik geloof dat God een plan met onze pleegdochter heeft en ik ben dankbaar dat ik een radertje in dat plan mag zijn. Tegelijk besef ik heel goed dat wij een ‘plan B’ zijn, want wij zijn niet haar biologische ouders en zij leeft in een gebroken situatie. Dat kan ik niet voor haar oplossen en dat zal altijd moeilijk voor haar blijven.”