Arabische namen

Ik heb misschien al eens verteld dat onze kinderen Arabische namen hebben. De oudste heet Shafiq. Dit betekent compassie. De jongste heet Khaled, en dat betekent eeuwigheid.

We vinden het mooie namen, en ze worden vrij algemeen herkend. In Engeland, waar we vandaan komen, maar ook in Nederland en andere landen. Moslims van over de hele wereld geven hun kinderen vaak Arabische namen, dus het gebeurt regelmatig dat moslims ons vragen waarom de kinderen moslimnamen hebben. Ik leg dan uit dat er ook veel Arabischsprekende christenen zijn. Het zijn dus geen moslimnamen; Arabisch is een taal, geen religie. Vervolgens praten we vaak verder over de betekenis van de namen. Aan de hand van de naam Shafiq gaat het over de compassie van God, die veel verder gaat dan het medelijden dat mensen kunnen hebben. Ik leg vaak uit dat in Christus, Gods medelijden zover gaat dat Hij lijdt in plaats van wij (wat natuurlijk niet betekent dat we zelf niet lijden).

Aan de hand van Khaleds naam praten we over de eeuwigheid. Soms kunnen we het zelfs hebben over de droom dat er op een dag veel meer Arabische namen binnen de kerk zullen klinken.

Nu ligt het met namen natuurlijk heel gevoelig. Hoe gaan kinderen met een Arabische naam door het leven? Kun je ze dat wel aandoen? Ik raakte de laatste tijd verschillende keren met Marokkaanse Nederlanders aan de praat, die ervoor terugdeinsden om hun naam te noemen. Een klusjesman bijvoorbeeld had zijn naam niet op zijn kaartje staan. "Arabische naam is niet goed voor zaken, meneer," zei hij. Ik voelde een soort misplaatste schaamte. Ik wens dat christenen juíst zaken zullen doen met een klusjesman met een Arabische naam, in de hoop dat – als het om een moslim gaat – ze het goede nieuws met hem kunnen delen. Als dan blijkt dat de klusjesman een christen is met een Arabische naam, kan ik alleen maar hopen dat het klusje ook nog eens goed geklaard wordt.

Henk Bouma, kerkelijk missionair werker onder moslims in Utrecht