Arnout Brinks van de band 'Tangarine' over zijn twee­ling­broer Sander

Daarnaast lijken we natuurlijk belachelijk veel op elkaar. De grote vraag is natuurlijk wie nu wie is, hè? Misschien nemen we jullie wel in de maling. Dus dat ik me voordoe als Arnout, maar in werkelijkheid Sander ben.

In eerste instantie waren we één persoon, hè. Alleen splitste het eitje in tweeën nadat onze moeder verkeerd had gesprongen of iets dergelijks. Vanaf toen waren we twee dezelfde personen. Onze grootste uitdaging in het leven was het worden van een eigen individu. Juist ook omdat de buitenwacht ons altijd framet als hetzelfde, als één.

Wat mijn eerste herinnering aan Sander is? Dat we samen in de baarmoeder zaten? Nee, daar heb ik weinig levendige herinneringen aan. Wat ik me wel ergens vaag kan herinneren, is de eerste keer dat ik Sander moest missen. Ik kreeg op mijn 3e, vlak voor m’n vierde verjaardag, hersenvliesontsteking. Zonder Sander lag ik in het ziekenhuis en bekroop me een gevoel van eenzaamheid. Ik miste hem. Voor het eerst ontdekten we dat we ook iemand zijn zonder de ander.

• Sander over Arnout: 'We vullen elkaar aan'

Later, op de middelbare school, ging Sander ineens naar een andere klas. Gedwongen weliswaar. Sander was, net als ik, echt een rotjochie. Heel aanwezig, altijd aandacht vragen en dan wedijverend met z’n broer wie het meeste durfde. Heel irritant natuurlijk.

Op het podium neem ik vaak meer initiatief en praat ik meer, terwijl Sander meer reageert. Mensen waarderen trouwens zijn spitsvondigheid enorm. Vaak speelt hij heel grappig in op een onverwachte situatie. Tegelijk is Sander meer bedachtzaam dan ik, meer een twijfelaar ook. Als er een aanvraag komt voor bijvoorbeeld het tv-programma 'Beste Zangers', is zijn eerste reactie altijd: ‘nee, gaan we niet doen’. Hij vindt dat veel te spannend, om er later op terug te komen met de boodschap: ‘we doen het toch’. Ik heb geleerd hem soms wat bedenktijd te geven.

We horen bij elkaar, maar gaan ook onze eigen weg. Zoals in de pijnlijke periode tijdens mijn scheiding, die samenviel met de geboorte van zijn eerste kind. Heel dubbel allemaal en dus lieten we elkaar toen noodgedwongen even los om ons eigen proces door te maken.

Daarnaast doen we in het dagelijks leven echt niet alles samen. Je zult ons bijvoorbeeld nooit samen op de loopband in de sportschool zien. Mensen maken daar geheid opmerkingen over en daar zitten we totaal niet op te wachten. We vinden het al heftig om samen door de stad te lopen.

Sander kon in het verleden enorm mopperen op alles wat niet goed ging als we na een show in ons busje naar huis reden. Hij is namelijk nog veel meer een perfectionist dan ik. Zo werkt hij ook moeiteloos tot diep in de nacht door aan een nieuw nummer, terwijl ik het dan allang goed genoeg vind.

Wat ik enorm aan hem bewonder? Hij ziet altijd het goede in een ander – het goede in de s’ander, zeg maar. Als mensen het moeilijk hebben, staat mijn broer meteen in de startblokken om je te helpen.”

Volgende keer: Sander over Arnout.

Tekst: Maarten Nota