Auteur Kristen Heitzmann sloot een deal: zij schrijft, God doet de rest

“Mensen vragen me vaak: ‘Waarom besloot je schrijfster te worden?’. Dan zeg ik: het was niet aan mij”, lacht Kristen. “Ik schrijf, omdat ik niet níet kan schrijven. Ik was altijd iemand die zich helemaal stortte op het familieleven. Ik wist wie ik was: vrouw, moeder, juffrouw voor mijn kinderen. Dat was wat ik hoorde te doen. Totdat de verhalen kwamen. Steeds weer kwamen ze in mijn gedachten voorbij – en dat kon alles zijn van één scene tot een heel concept.

Ik schrijf, omdat ik niet níet kan schrijven

Ik beleefde de verhalen in mijn hoofd terwijl ik ondertussen nog gewoon moeder moest zijn voor mijn kinderen. Dat was heel lastig. Soms moesten mijn kinderen me aan mijn jas trekken. ‘Mam’, zeiden ze dan, ‘mam, mam, mama ben je er nog?’ Ik had dan niet door dat ze tegen me aan het praten waren, zó in gedachten verzonken was ik. Ik leefde in de verhalen terwijl ik het huishouden deed of mijn kinderen ergens naartoe bracht.”

Een afspraak met God

“Twee jaar lang heeft mijn bijbelstudiegroep gebeden dat de verhalen zouden verdwijnen, zodat ik kon doen wat ik moest doen – moeder zijn. Ik was het zat dat ze steeds maar door mijn hoofd spookten. Na twee jaar zei iemand tegen me: ‘Misschien is het schrijven van die verhalen wel wat je moet doen.’” Kristen lacht, een hoog lachje. “Het klinkt ongelooflijk, maar met die simpele opmerking viel er een enorm gewicht van mijn schouders. Ik dacht: echt waar? Zou ík dat kunnen doen?

Toen heb ik tegen God gezegd: oké, ik ga ze schrijven. Het kwam niet in me op om ze ook daadwerkelijk uit te geven totdat mijn man het voorstelde. Ik stond daar wel voor open, maar ik ben een zakenvrouw en marketeer van niets. Ik had geen idee hoe ik dat aan moest pakken. Uiteindelijk kwam ik terecht op een conferentie van uitgeverijen. Ik deed maar twee interviews en de tweede schudde me ter plekke al de hand. Ze wilden het publiceren! Dat moest Gods werk wel zijn, want ik had niets gedaan behalve mijn verhalen – die God me had gegeven – presenteren. ‘U moet dit hele deel hiervan dragen’, sprak ik met God af. Zo hebben we het geregeld: ik schrijf, God doet de rest.”

Desi

Toen Kristen een personage in haar gedachten kreeg – Desi, een jonge vrouw – besloot ze een nieuwe serie te schrijven. “Ik wilde haar laten vertellen wat het betekende om vrouw te zijn in het pionierswesten van Amerika. Desi zou vasthoudend en moedig zijn en enorm veel van de bergen houden, net als ik. Er waren in die tijd maar heel weinig vrouwen in het westen van Amerika. In de plaats waar het zich afspeelt, Colorado City, was er maar één vrouw voor elke dertig mannen. De vrouwen die er wél leefden, waren heel avontuurlijk en ondernemend.

Mijn personages zijn voor mij echte mensen, die zich laten leren kennen

Desi krijgt in de serie veel tegenslagen te verduren. In het begin is ze heel veerkrachtig, onschuldig, hoopvol en gelukkig. Maar dan krijgt ze een aantal klappen te incasseren. Wat ik hoop dat mensen van haar verhaal meenemen is dat er altijd vasthoudendheid moet zijn, zodat er hoop blijft. Desi laat zien dat zelfs als je hart gebroken is, er heling mogelijk is zelfs het ergste verdriet en dat je door kan blijven gaan.”

Personages leren kennen

“Mijn personages zijn voor mij echte mensen en ik wil ze leren kennen terwijl ze zichzelf langzaamaan blootgeven. Ze laten zich kennen. Als ik een personage op papier zet in de openingsscene, kan ik zelf verbaasd zijn over wie het is. Hij of zij begint gewoon te praten, te denken en te handelen. Zo kom ik er steeds meer achter hoe ze in elkaar steken. Ik heb geen idee waar hij of zij vandaan komt of hoe hun karakter is. Het is voor mij veel leuker om dat gaandeweg te ontdekken.”

Verrassende ontdekkingen

Kristen ontdekt tijdens het schrijven steeds meer over haar personages, maar ook het onderzoek wat ze doet, brengt verrassingen. “Als ik tussen het schrijven door even iets moet opzoeken, gebeurt het vaak dat ik per ongeluk een gaaf verhaalelement ontdek. Daar word ik heel enthousiast van, want dan kan ik iets wat ik net zelf heb ontdekt op papier zetten, zodat mijn lezers het kunnen ontdekken.

Zoals bijvoorbeeld een Apache indiaan die in de bergen leeft en af en toe in de levens van mijn hoofdpersonen verschijnt. Als Desi en hij elkaar voor het eerst ontmoeten, ervaren ze beiden wat ik alleen maar kan omschrijven als een soort herkenning: ze herkennen iets van waarde in de ander. Daardoor is Desi niet bang voor hem. Over en weer helpen en beschermen ze elkaar. In mijn onderzoek kreeg ik op een gegeven moment een 19^e-eeuws document in handen. Daarin stond in Apache geschreven, met de Engelse vertaling erboven – zó bijzonder. Zo kon ik de taal van de Apache indianen in mijn verhaal verwerken en daardoor kon de indiaan Desi een naam geven en haar een aantal woorden in zijn taal leren. Ze begonnen daadwerkelijk te communiceren! Dat had nooit mogelijk geweest als ik niet dat oude manuscript in de Library of Congress had gevonden.”

De échte mensen

Het verhaal van Desi speelt zich af in Kristens eigen woonplaats: Colorado Springs. Ze ging voor deze serie op onderzoek uit en ontdekte van alles over de geschiedenis, de omgeving en de mensen van haar stad. “Colorado City was de bevoorradingsstad voor de mijnen. Het was er heel wild en er was eigenlijk geen moraal te vinden. Tot het moment dat er een rechtvaardig man van buitenaf kwam en besloot een nieuwe stad op te richten, drie mijl verderop. Toen waren er twee steden – één waar gokken en drinken de norm waren en een tweede die dat allemaal verbood.

Ik heb de realiteit een plek kunnen geven in een magische fantasie

Wat ik zelf heel leuk vind, is dat ik de mensen die daar toen bij waren, en dus echt hebben bestaan, in mijn verhaal heb kunnen verwerken. In oude kranten uit die tijd ontdekte ik de namen van de mensen die Colorado Springs oprichtten, de winkeleigenaren uit die tijd, de mensen die de stalhouderij runden… Al die mensen lopen rond in mijn verhaal en gaan om met de personages die ik bedacht heb. Desi wordt ook goede vriendinnen met één van de oprichters van de nieuwe stad – Queen Palmer. Ik heb zoveel gelezen over die mensen. Ik raakte een beetje geobsedeerd en kon niet meer stoppen toen ik eenmaal begonnen was. Er zijn brieven die Queen en haar man aan elkaar hebben schreven en via die brieven heb ik hun persoonlijkheid en denkwijze kunnen ontdekken. Ik heb Queen en haar man ‘gecreëerd’ zoals ze overkomen in hun brieven. Het is voor mij heel gaaf dat ik die realiteit een plek heb kunnen geven in een magische fantasie.”

Kleine waarheden

“Ik schrijf altijd om mensen naar een plek te brengen waar je je even niet druk hoeft te maken om de dagelijkse beslommeringen. Ik hoop lezers te pakken met een goed verhaal, zodat ik daarmee een opening creëer om kleine waarheden door te laten schemeren. Dat is waar de boodschap waar ik mijn lezers misschien mee raak verstopt kan liggen.”

God is erbij

Kristen ervaarde God in elke stap die ze als schrijfster zette, vanaf de eerste dag dat ze begon te schrijven. “Zo weinig van wat nodig is om een succesvol schrijfster te zijn, is door mij gedaan. Het was zó bemoedigend om te ervaren dat Hij steeds weer de juiste personen op mijn pad bracht. Dat is elke keer weer een wonder. Ik heb er eigenlijk niets mee te maken – het is allemaal te danken aan God.”

Kristens nieuwe serie ‘Land van de gouden rivieren’ bestaat uit drie delen: ‘Bruid van de bergen’, ‘De heer uit het zuiden’ en ‘Klein geluk’.

Lees ook: Elle Limebear: ‘God gebruikte alle Delirious? concerten voor Zijn plan met mij’