Bas blogt: ‘EMDR-therapie tegen zwembroek-angst?!’

Toegegeven, het klonk lichtelijk overdreven. Ik had gewoon een gek schoonheidsideaal ontwikkeld en dat kon toch ook wel met een goed gesprek worden opgelost? EMDR is voor trauma’s, niet voor irreële angsten. Punt. 

Toch zat ik daar, aan het eind van mijn zoektocht bij Hoedan over dat ik mijn T-shirt niet uit durfde te doen in het openbaar, naar een stuiterend lichtje te staren. Zat ik daar mezelf in de angst te verplaatsen om er vervolgens minder bang voor te worden en voor camera mijn shirt uit te trekken. De eerste stap was gezet. 

Nu zijn we een half jaar verder en kan ik zeggen dat het gewerkt heeft. Waar ik afgelopen jaren alles rondom zwembaden en stranden ontweek, ben ik nu al vaker in een zwembad geweest dan ik me kan herinneren. Natuurlijk ben ik niet meteen 100% op mijn gemak, maar ik vergelijk mezelf steeds minder met anderen en zie ook de diversiteit van lichamen in en rond het zwembad. 

De exposure voor tv heeft me – hoe verschrikkelijk ik het ook vond – toch geholpen om iets aan te pakken waarvan ik dacht er nooit van af te komen. En eerlijk: ik vind het heerlijk. Met de kids naar het zwembad is een feestje in plaats van een activiteit die ik liever cancel. 

Daarom toch een soort vaderlijk advies: durf soms toe te geven dat je hulp nodig hebt. En zoek die ook. Doe wat werkt voor jou (of het nou EMDR of een gesprek met een psycholoog is). Het proces is niet altijd leuk, maar de uitkomst is het helemaal waard. 🏊‍♂️